این صحنه بسیار زیبا در باغ وحش دانمارک اتفاق افتاده است

که در مقابل پرخاش خـرس مادر، بچه خـرس با نـوازش

پاسخ مادر را میدهد

 شـادی آن روزهايـم باز گـرد

 بازگرد ای خاطرات كودكی

 بر سوار اسبهای چوبكی 

 خاطرات كودكی زيباترند

 يادگـــاران كهن ماناتـرند

 درس های سال اول ساده بود

 آب  را  بـابـا  به  ســارا  داده بود

 مانده در گوشم صدايی چون تگرگ

 خش خش پـاهــای بـابـا روی بـــرگ

 همكلاســی هــای مـن يـــادم كنـيــد

باز هــم در كــــــوچـه فـــــــريـادم كنيد

كاش هرگــــــــز زنگ تفــــــريحی نبــود

جمع بـــــــودن بــود و تفـــــــريقی نبــود

ای دبستـــــــانـــی تــــرين احســاس من

 بـاز گــــــرد ايـن مشــــق ها را خط بــــــزن

غذا دادن به یک مرغ ماهیخوار تازه متولد شده در باغ وحشی در منطقه خودمختار "گوانگشی ژوانگ".

تشنــــه کامانیــــم ! ای ابـر سیـــاه !

بر لـــب مــا قطــــره ای ایـثــــــار کن

خـــــاك،له له می زنـد،خــورشيد تـيغ

چشمــه های خشك را سرشـــار كن

دشت خشكيده ست و دهقان نا اميد،

رودهـای خفـــــتـــه را بيـــــــــدار كن

باغ پــــژمـرده ست و غمگين باغبــان

اين سراسر خـــــار  را گلــــــــزار كن

روح بـاران را بـگــــوی ای تابنــــــــاك

بحـــر را ســرريـــــز كن ،رگبــــار كن

جــان ما را  زين  پليــــدی ها بشوی

كــــار كن،ای ابـــر نيســـان كــار كن

                                                                                      فريدون مشيری

به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس به نقل از باشگاه خبـرنگاران،"سوزی دیکسون"

زن انگلیسی که به زودی 100ساله میشود،82سال است که بدون گـذراندن امتحان راننـدگی،

درخیابان ها وجاده ها رانندگی میکند.این زن انگلیسی در سال1930،بدون گذراندن دوره هـای 

مربوط به گرفتن گواهینامه،مدرک مورد نیاز خود را خریده است.او از آن به بعد هر3سال یک بار 

در  آزمون های پزشکی مربوط  به رانندگی شرکت کـــرده است و هر سال توانستـه است با

موفقیت در این آزمونها مجوز رانندگی خود را برای 3سال دیگر تمدید کند.

نکته جالب در مورد این بانوی انگلیسی این است که وی در تمام این مدت حتی یکبار تصادف

نکرده و حتی یک بار هم جریمه نشده است.او در سال های اخیر دیگر درطول شب رانندگی

نمیکند و بیشتــر در طول روز بــرای خــرید کردن یا ملاقات فرزندان و یا نوه هایش از اتـومبیل

استفاده می کند.

او  خـود در این باره این گونه توضیح میدهد: من در سن 18 سالگی با اتومبیل پـدرم راننـدگی

را یاد گرفتم.اتومبیل پــدرم از وضعیت خوبی برخـوردار نبود و من از همان ابتدا برای دنده عوض

کردن هم مشکل داشتم.او در حـال حاضـر 5 نـوه و 4 فــرزند دارد.یکی از فــرزندان او ،راجـر در

سال 2007 و  در سن 61 سالگی بر اثــر یک حـادثه در هنگام مسابقه اتومبیل رانی در کشور

بلژیک کشته شد. 

قلبی كه از بـودن آن با خبر است و قلبی كه از حظورش بی خبر.
قلبی كه از آن با خبر است همان قلبی ست كه در سینه می تپد
همان كه گاهی می شكند
گاهی می گیرد و گاهی می ســوزد
گاهی سنگ میشود و سخت و سیاه
و گاهـــــی هـــم از دسـت می رود...

با این دل است كه عاشق می شویم
با این دل است كه دعــا می كنیم
با همین دل است كه نفـرین می كنیم
و گاهی وقت ها هم كینه می ورزیم...


اما قلب دیگری هم هست.قلبی كه از بودنش بی خبـریـــم.
این قلب اما در سینه جا نمی شود
و به جای اینكه بتپد...می وزد و می بارد و میگردد و می تابد
این قلب نه می شكند نه می سوزد و نه می گیرد
سیاه و سنگ هم نمی شود
از دست هـم نمی رود


زلال است و جاری
مثـل رود و نسیـــم
و آنقدر سبك است كه هیچ وقت هیچ جـا نمی ماند
بالا می رود و بالا می رود و بین زمین و ملكوت می رقصد

این همان قلب است كه وقتی تو نفرین می كنی او دعا میكند

این قلـــــــــــب كار خـــــودش را می كند
نه به احسـاست كاری دارد نه به تعلقت
نه به آنچه میگویی نه به آنچه میخواهی

و آدم ها به خاطر همین دوست داشتنی اند
به خاطر قلب دیگرشان
به خاطر قلبی كه از بودنش بی خبرند

چهار ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم هر كاری رو می‌تونه انجام بده.

پنج ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم خیلی چیزها رو می‌دونه.

شش ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم از همة پدرها باهوشتر.

هشت ساله كه شدم،گفتم پدرم همه چیز رو هم نمی‌دونه.

ده ساله كه شدم با خودم گفتــم‌!

اون موقع‌ها كه پدرم بچه بود همه چیز با حالا كاملاً فرق داشت.

دوازده ساله كه شدم گفتم!

خب طبیعیه،پدر هیچی در این مورد نمی دونه...

دیگه پیـــرتـر از اونه كه بچگی‌هاش یادش بیـــاد.

چهارده ساله كه بودم گفتم:زیاد حرف‌های پدرمو تحویل نگیرم اون خیلی اُمله.

شانزده ساله كه شدم دیدم خیلی نصیحت میكنه گفتم باز اون گوش مفتی گیر اُورده.

هجده ساله شدم.وای خدای من باز گیر داده به رفتار و گفتار و لباس پوشیدنم همین طور بیخـودی به آدم گیـر ميده‌ عجب روزگاریه.

بیست و یك ساله كه بودم پناه بر خدا بابا به طرز مأیوس كننده‌ای از رده خارجه

بیست و پنج ساله كه شدم دیدم كه باید ازش بپرسم،زیرا پدر چیزهای كمی‌ در باره این موضوع می‌دونه زیاد با این قضیه سروكار داشته.

سی ساله بودم به خودم گفتم بد نیست از پدر بپرسم نظرش درباره این موضوع چیه هرچی باشه چند تا پیراهن از ما بیشتر پاره كرده و خیلی تجربه داره.

چهل ساله كه شدم مونده بودم پدر چطوری از پس این همه كار بر میاد؟

چقدر عاقله،چقدر تجربه داره.

چهل و پنج ساله كه شدم...حاضر بودم همه چیز رو بدم كه پدر برگرده تا من بتونم باهاش درباره ی همه چیـــز حرف بـزنــــم!

اما افسوس كه قدرشو ندونستم...خیلی چیزها می‌شد ازش یاد گرفت!

حالا اگه اون هست و تو هم هستی یه خورده...


هر جوری دوست داری جمله رو تموم کن.

 عجــب رسمیـه رســم زمونه

خـــونه مون عیــدا پر مهمونه

میــــرن مهمـونـا از اونا فقــط
آشغالِ میوه به جا می مونه!

کجاست اون کیوی؟ چی شد نارنگی؟
کجــا رفت اون مـوز؟! خــدا می دونـه!

جعبــه خالـــی ِ شیــرینــی هنــوز
گــــوشه ی طاقچــه پیش گلدونه

عطـــرش پیچیـــده تا آشپــــــزخونه
شیرینیش کجاست؟ خدا می دونه

میــــــرن مهمــونــا از اونــا فقــط
جعبه ی خالی به جــا می مونه!

از بس خــونه رو به هم می ریزن
آدم مثل اسب(!) تو گِل می مونه

یکـی نیست بگـــه خـــــداوکیلی
جای پوست پسته توی قندونه؟!

قنـــد نصفه ی عموجـون هنوز
خیـــس و لهیــده تــه فنجـونه

حالا خداییش قندش مهم نیست
کنــــار اون قنــــد نصف دنــــدونه!

میـــــــرن مهمـونا از اونـــا فقـــط
نصفه ی دندون به جا می مونه!!

پسته ی خنـــدون،بادوم شیرین
فنــــــدق در بــاز،مـــال مهمـونه

«پرسید زیر لب یکی با حسرت»:

که از این آجیــل،به غیـــر از تخمـه،
واسه ما بعدهـا چی چی میمونه؟
 

مهدی استاداحمد

در اوزاکای ژاپن،شیرینی سرای بسیار مشهوری بود،شهرت آن به خاطر شیرینی های خوشمزه ای بود که می پخت.

مشتری های بسیار ثروتمندی به این مغازه می آمدند،چون قیمت شیرینی ها بسیار گران بود.

صاحب فروشگاه همیشه در همان عقب مغازه بود و هیچ وقت برای خوش آمد مشتری ها به این طرف نمی آمد،مهم نبود که مشتری چقدر ثروتمند است.

یک روز مـرد فقیــری با لباس های مندرس و موهای ژولیده وارد فروشگاه شد و عمداً نزدیک پیشخوان آمد قبل از آنکه مرد فقیر به پیشخوان برسد ،صـاحب فروشگاه از پشت مغـازه بیـرون پـریـد و فروشندگان را به کنــاری کشید و با تواضع فراوان به آن مرد فقیر خوش آمد گفت و با صبـوری تمام منتظر شد تا آن مرد جیب هایش را بگردد تا پولی برای یک تکه شیرینی بیابد.

صاحب فروشگاه خیلی مؤدبانه شیرینی را در دست های مرد فقیر قرار داد و هنگامی که او فـروشگاه را ترک میکـرد،صاحب فروشگاه همچنـان تعظیـم میکرد.

وقتی مشتری فقیر رفت،فروشندگان نتوانستند مقاومت کنند و پرسیدند که در حالی که برای مشتری های ثروتمند از جای خود بلند نمی شوید، چرا برای مردی فقیر شخصاً به خدمت حاضر شدید؟

صاحب مغازه در پاسخ گفت:

مرد فقیر همه پولی را که داشت برای یک تکه شیرینی داد و واقعاً به ما افتخار داد این شیرینی برای او واقعاً لذیذ بود.

شیرینی ما به نظر ثروتمندان خوب است،اما نه آنقدر که برای مرد فقیـر، خوب و با ارزش است.

منبع: عصرایران