شما را وصيت می کنم به ترس از خدا در نهان و عيان
و اندک خوردن و اندک خفتن و اندک گفتن

و کناره گرفتن از جرم و جريت­ها

و مواظبت بر روزه و نماز برپا داشتن

و فرو نهادن هواهای شيطانی و خواهش ­های نفسانی

و شکيبايی بر درشتی مردمان
و دوری گزيدن از همنشينی با احمقان و نابخردان و سنگدلان
و پرداختن به همنشينی با نيکان و بزرگواران

همانا بهترين مردم کسی است که برای مردم مفيد باشد

و بهترين گفتار کوتاه و گزيده است و ستايش از آن خداوند يگانه است.

سه ‏زیارتنامه براى حضرت معصومه ‏ذكر شده است:

یكى از آنها مشهور و دوتاى دیگر غیر مشهور است.

اسامى و لقب هایى كه براى حضرت معصومه در دو زیارتنامه غیر مشهور ذكر شده،به قرار ذیل است:

طاهره(پاكیزه)

حمیده(ستوده)

بـره(نیكوكار)

رشیده(رشد یافته)

تقیه (پرهیزكار)

رضیه(خشنود از خدا)

مرضیه(مورد رضایت ‏خدا)

سیده طاهره(بانوى پاكیزه)

سیده‏ صدیقه(بانوى بسیار راستگو)

سیده رضیه مرضیه(بانوى خشنود از خدا و مورد رضاى او)

سیده نساء العالمین(سرور زنان عالم)

لقب هاى دیگر آن بانو

مشیت الهی بـر ایـن تعلق گرفـته کـه بهار فرحناک زندگی را خـزانـی ماتمـزده بـه انتظار بنشیند و

این،بارزتـــرین تفسیـــر فلسفـه آفـرینش در فـراخـنای بـی کــــران هـستی و یـگانـه راز جـاودانگی

اوست درگذشت...گرامیتان را به شما و خانواده محترمتان تسلیت عـــرض نموده برایشان از درگاه

خداوند متعال مغفرت،برای شما و سایر بازماندگان صبر جمیل و اجر جزیل خواهانم.

چشم ما روشن به نور عشق باد

 عشـق تـو  ای ماه من جـاوید باد 

دل خاکیـم را به دریای عشق خـدایی تـو زدم و

به قلـم ناتوانـم جرأت آن را دادم که با تو بگویـم.

آری با نو،با امید رهاییم.

در مـوج مـوج  این دریای مـوج خیـز،تنـها نسیـم

مهربان یاد تو زورق جانم را به پیش می راند و از

بیم و هراس غرق شدن میرهاند،و نگاه مهربانت

که دورتر از دور،آفتـاب سـاحل  نجـات من است.

شهدا دعا داشتند،ادعا نداشتند،

نیایش داشتند، نمایش نداشتند،

حیا داشتند، ریا نداشتند،

رسم داشتند، اسم نداشتند.

برای شادی روح مردان بی ادعایی که عاشقانه رفتند  صلوات

  روزگاری دوتا دوست باهم  تصمیم گرفتند خود را به خدا برسانند

یکی به مکه رفت و دیگری به فکه!

  حاجی وقتی از مکه برگشت روی دیوار عکس دوستش را دید که بالای عکس

نوشته بـود: شهید نظر می کند به وجه الله!

  جامانده ها،رفقا را یاد کنیم با ذکر صلوات.

کودکان هنوز تشنه اند،

 پس کدام جمعه آب میرسد.

از اینجایی که من هستم تموم ِ شهر معلومه
کنارم خیلیـا هستن...دلم پیش ِ تــو آرومه

به من بدبین نشو هرگز بگو چی بوده تقصیرم؟
به جز آرامش و حسی که از صدات میگیرم

بدبین شدی چـرا؟ باور نمیکنی
تنهایی منو کمتر نمیکنی

طوفان نشو منو یه قاصدک نکن
من عاشق ِ تـوام...یک لحظه شک نکن!

اگه دلتنگ باشی تو...مث ِ بارون شروع میشم
که با هر قطره ى اشکت منم که زیرو رو میشم

همیشه ساده رنجیدی...همیشه سخت بخشیدی
تو رو میبخشم این لحظه...شاید بازم منو دیدی!

گاهی با یک قطره،لیوانی لبریز می شود

گاهی با یک کلام،قلبی آسوده و آرام می گردد

گاهی با یک کلمه،یک انسان نابود می شود

گاهی با یک بی مهری،دلی می شکند

مراقب بعضی یک ها باشیم

در حالی که ناچیزند،همه چیزند...

خدا از من پرسید:«دوست داری با من مصاحبه کنی؟»

پاسخ دادم: «اگر شما وقت داشته باشید»

خدا لبخندی زد و پاسخ داد:

«زمان من ابدیت است...چه سؤالاتی در ذهن داری که دوست داری از من بپرسی؟»

من سؤال کردم:

«چه چیزی درآدمها شما را بیشتر متعجب می کند؟»

خدا جواب داد...

«اینکه از دوران کودکی خود خسته میشوند و عجله دارند که زودتر بزرگ شوند...و دوباره آرزوی این را دارند که روزی بچه شوند»

«اینکه سلامتی خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست می دهند و سپس پول خود را خرج می کنند تا سلامتی از دست رفته را دوباره باز یابند»

«اینکه با نگرانی به آینده فکر می کنند و حال خود را فراموش میکنند به گونه ای که نه در حال و نه در آینده زندگی می کنند»

«اینکه به گونه ای زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهند مرد و به گونه ای می میرند که گویی هرگز نزیسته اند»

دست خدا دست مرا در بر گرفت و مدتی به سکوت گذشت...

سپس من سؤال کردم:

«به عنوان پرودگار،دوست داری که بندگانت چه درسهایی در زندگی بیاموزند؟»

خدا پاسخ داد:

«اینکه یاد بگیرند نمی توانند کسی را وادار کنند تا بدانها عشق بورزد.تنها کاری که می توانند انجام دهند این است که اجازه دهند خود مورد عشق ورزیدن واقع شوند»

«اینکه یاد بگیرند که خوب نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند»

«اینکه بخشش را با تمرین بخشیدن یاد بگیرند»

«اینکه رنجش خاطر عزیزانشان تنها چند لحظه زمان می برد ولی ممکن است سالیان سال زمان لازم باشد تا این زخمها التیام یابند»

«یاد بگیرند که فرد غنی کسی نیست که بیشترین ها را دارد بلکه کسی است که نیازمند کمترین ها است»

«اینکه یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را مشتاقانه دوست دارند اما هنوز نمی دانند که چگونه احساساتشان را بیان کنند یا نشان دهند»

«اینکه یاد بگیرند دو نفر می توانند به یک چیز نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند»

«اینکه یاد بگیرند کافی نیست همدیگر را ببخشند بلکه باید خود را نیز ببخشند»

باافتادگی خطاب به خدا گفتم:

«از وقتی که به من دادید سپاسگذارم»

و افزودم:«چیز دیگری هم هست که دوست داشته باشید آنها بدانند؟»

خدا لبخندی زد و گفت...

«فقط اینکه بدانند من اینجا هستم»

همگی حــالـم رو  می پرسیدند:

 

گفتــــــم:روبه راهـم

   اما ندانستند رو به کــدام راهم!!!؟؟

صدای پای عید می آید...

دل بر سر دو راهی ِ آمدن عیـد رمضان و رفتن

مـاه مبارک رمضـان،بلاتکلیف است؛ نمی داند

از آمـدن آن شـاد باشد یا از رفتن این محزون؟

عیـد فطر پاک ترین و عیـدترین عیدهاست،چرا

که پاداش یکماه عبادت و شست وشوی جان

در نهر پاک رمضان است.

زندگی کوتاه تر از آن است که به خصومت بگذرد

و قلبها گرامی تر از آن هستند که بشکنند

نوعی زندگی کنیم

که مردم از صمیم قلب به ما احترام بگذارند

نه از روی احتیاج و ترس...

همواره نگهبان کیش یزدان باش،اما هیچ قومی را وادار مکن که از کیش تو پیروی کند و پیوسته به خاطر داشته باش که هر کسی باید آزاد باشد تا از هر کیش که میل دارد پیروی کند.

***

فرمان دادم بدنم را بدون تابوت ومومیایی به خاک سپارند

تـا تـکــه تـکــه ی بـدنـم قـسـمـتـی از خـاک ایـران شــود

***

منم کورش،شاه جهان،شاه بزرگ،شاه توانمند،شاه بابـِل شاه سومر و اَکـَد...،شاه چهار گوشه ی جهان

***

ارتش بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر

و این سرزمین وارد آید.وضع داخلی بابل و جایگاه های مقدسش قلب مرا تکان داد

***

من برای صلح کوشیدم

***

من برده داری را بر انداختم،به بدبختی آنان پایان بخشیدم 

***

فرمان دادم که همه ی مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و آنان را نیازارند 

***

فرمان دادم که هیچکس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند 

باران باش و ببار و نپرس کاسه های خالی از آن کیست.(کوروش بزرگ(

كسی را فریب مده تا دردمند نشوی.

 

خدایا

 

 

دستم به آسمانت نمی رسد

اما تو که دستت به زمین می رسد "بلندم کن "

 من میدانـم

دلـم تا همیشـه در وسط تری نقطه ی زندگیت جا مانده...

جایی بین خواستن و نخواستی...

جایی بین بـودن و نبودن...

جایی  بین رفتن و نرفتن...

جایی بین...این نُقطه های خالی...جا ماندہ اَم...

 

مادر عزیـــز در برابرت كویــری تشنـه هستم

فرزند نانجیب،آتش عمـر پـدر است

   ]]]]]]]]]]]]]]]]]]

تولد چیزی غیر از آغاز مرگ نیست

  ]]]]]]]]]]]]]]]]]]

سرزمینی که اسطوره های خویش را فراموش کند

به اسطورهای کشورهای دیگر دلخوش می کند

فرزندان چنین دودمانی بی پنـاه و آسیب پذیرند

]]]]]]]]]]]]]]]]]]

وقتی درختی میسوزد،دودش را همه می بینند

ولی اگر دلی بسوزد،

هیچکس سوختن آنـرا حس نمی کند...

خــدایا! لنت گنـاهانـم خـورده شده،کمکم کن در دره معصیت نیفتم.
الاهی! خلافی من سنگین شده،خود قلم عفو بر جریمه هایم کش.
ای مهربون! مرا در صندق عقب لطف خود هم سوار کنی قبـول دارم.

پـروردگارا! قلبـم،نیاز به معاینه فنی دارد و من پشت گوش انداخته ام

تایر سلوکم سوراخ است و تیوب تفکرم کم باد.آینه دلم با چکش سرکش،ترک برداشته و دزد گیر نفس و شیطانم،باطری اش شارژ ندارد.
ای حکیم!روزها هر چه گاز میدهم نمیتوانم به اوج بندگی ات برسم؛ گمانـم که یادم رفتـه تـرمــز دستی خویشتنداری ام را بـررسی کنـم.
ای ناظرهمیشگی! متوجه شده ام که دوربین مخفی فرشتگانت از تمام لحظاتم عکس و فیلم برداشته،به خاطر عبور از چراغ قرمزها مرا ببخش!

به خاطر توقف در جاهایی که نباید توقف می کردم،مرا ببخش! به خاطر بوق زدن های نامربوطم مرا ببخش! به خاطر نگاه هم به عقب از آینه شهوت مرا عفو کن! به خاطر سبقت های بی جایم از اولیاء ات مرا ببخش!
ای عشق من! با تریلی رحمتت برمن غفران بیاور!
ای سالار! بنزین عمرم را بی جهت قبل از موعدش تمام کرده ام،جان مرا گاز سوزی کن تا ابد در مسیر تـو بـرانم!
ای اتوبان کرمت بی نهایت!

در عالم ملکوت،علما و بزرگان و زهاد و عبّاد
با حسـرت به جایـگاه شـهدا نگاه می کنند.


مقام معظم رهبری

پـروردگارا در این ماه مبارک

بـه من بیــامـوز

دوسـت بــدارم کسـانی را که دوســـتــم نــدارند
انــدوه کنـــم بــرای کسانی که غمـم را نخـوردند
لبخند زنـم بر کسانی که تبسـمی بـر من نکردند
محبت کنم به کسـانی که بر من محبتـی نکردند
عشـــق ورزم به کسـانی که عـاشــقـم نیستنـد

و خدا خواست که یک عمر نبیند یعقوب

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد ؟


دلمو شکستن هیچ نگفتم

به اعتمادم ضربه زدن هیچ نگفتم

غرورمو رو در جمع و خلوت شکستن هیچ نگفتم

عشقم رو به مضحکه گرفتن هیچ نگفتم

نگاهم را نادیده گرفتن هیچ نگفتم

از جمع پاکم کردن هیچ نگفتم

رفتم که دگر هیچ نگوییند

رفتم که هیچ نگویید

می روم که با رفتنم مفتخرتان کنم به نبودنممم

صادق چوبک،در سال ۱۲۹۵ هجری خورشیدی در بوشهر به دنیا آمد.پدرش تاجر بود،اما به دنبال شغل پدر نرفت و به کتاب روی آورد.در بوشهر و شیراز درس خواند و دوره کالج آمریکایی تهران را هم گذراند.در سال ۱۳۱۶ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد.

اولین مجموعه و داستانش را با نام «خیمه شب بازی» در سال ۱۳۲۴منتشر کرد.

در این اثر و «چرا دریا طوفانی شد»(۱۳۲۸)بیشتر به توصیف مناظر می پردازد،ضمن اینکه شخصیت های داستان و روابط آنها و روحیات آنها نیز به تصویر کشیده می شود.اولین اثرش را هم که حاوی سه داستان و یک نمایشنامه بود،تحت عنوان»انتری که لوطیش مرده بود»به چاپ سپرد.

آثار دیگر وی که برایش شهرت فراوان به ارمغان آورد،رمانهای «تنگسیر» و «سنگ صبور» بود.تنگسیر به ۱۸زبان ترجمه شده و امیر نادری،فیلمساز معروف ایرانی،در سال ۱۳۵۲بر اساس آن فیلمی به همین نام ساخته است.در«سنگ صبور»جریان سیال ذهنی روایت و بیان داستان از زبان افراد مختلف بکار گرفته شده است،این اثر بحث های یادی را در محافل ادبی آن زمان برانگیخت.دیگر آثار داستانی چوبک عبارتند از:

چراغ آخر(مجموعه هشت داستان کوتاه)،روز اول قبـر(مجموعه ده داستـان کوتاه).چوبک به زبان انگلیسی مسلط بـود و دستی نیـز در ترجمه داشت.

وی قصه معروف " پینوکیو " را با نام "آدمک چوبی" به فارسی برگرداند.

شعر «غُراب» اثر «ادگار آلن پو»نیز به همت وی ترجمه شد.آخرین اثر منتشره اش هم ترجمه حکایت هندی عاشقانه ای به نام«مه پاره»بـود که در زمستان ۱۳۷۰ منتشر گردید.چوبک از اولین کوتاه نویسان قصه فارسی است و پس از محمد علی جمالزاده و صادق هدایت،میتوان از او به عنوان یکی از پیشروان قصه نویسی جدید ایـران نام برد.فرم قصه های جمالزاده بیشتر حکایت گونه و شبیه نویسندگان فرانسوی قـرن نـوزدهم بود.قصه های صادق هدایت هم فـراز و نشیب بسیار داشت،گاهی از نظر فرم کاملا استوار و بر اساس معیارهای قصه نویسی جدید بـود و گاهی هم در واقع همان حکایت نویسی،بود که با چاشنی طنز همراه می شد.در این میان البته «بـوف کور»استثنایی و بی بدیل بود و از جهات مختلفی مورد توجه قرار گرفت.گروهی آن را قصه ای روانشناختی و نو دانستند و پیشرفتی در فرم قصه نویسی ایران به سوی قصه نویسی غربی،محسوب نمودند.

صادق چوبک متأثر از همین نظر بود و از همین جا آغاز کرد.وی در قصه هایش ذهن و روان قهرمانهایش را مورد توجه قرار داد و سعی کرد به شخصیت هایش عمق ببخشد.همین تلاش برای عمق بخشیدن به شخصیت ها،بر نحوه بیان وی تأثیر گذاشت.در سنگ صبور قصه را از زبان شخصیت های مختلف می خوانیم،نحوه بیانی که در قصه نویسی نوپای ایران کاملا تازگی داشت.وی برای بیان افکار ذهنی هر یک از شخصیت ها ناگزیر بـود به زبان هر یک از آنها بنویسد و این خود به تغییر نثر در طول داستان منتهی شد که باز نسبت به دیگران پیشرفتی جدی محسوب می شد.

در آثار چوبک هر شخصیت داستان به زبان خودش،زبان متناسب با فرهنگ و خانواده و سن و سالش سخن میگوید؛ کودک،کودکانه می اندیشد و کودکانه هم حرف می زند،زن زنانه فکر میکند و زنانه هم حرف میزند و بدین ترتیب هر یک از شخصیت ها به بهترین وجه شکل می گیرند و شخصیت پردازی موفقی ایجاد میشود که در بستر حوادث داستان،زیبایی و عمق خوشایندی به داستان میدهد.وی در توصیف واقعیت های زندگی نیز وسواس زیادی داشت و این نیز از ویژگی های آثار وی است.

چوبک را به سبب همین دقت نظر در جزئی نگری ها و درون بینی ها،رئالیست افراطی و گاهی حتی ناتورالیست خوانده اند.آثار چوبک از سالها پیش مورد نقد و بررسی جدی قرار گرفته و در کتابهای مختلفی از جمله«قصه نویسی»(رضا براهنی)،«نویسندگان پیشرو ایران»(محمدعلی سپانلو) و «نویسندگان پیشگام در قصه نویسی امروز ایران»(علی اکبر کسمایی)،نوشته هایش تحلیل شده اند.صادق چوبک در اواخر عمر بینایی اش را از دست داد و در اوایل تابستان ۱۳۷۷،در آمریکا درگذشت و بنا به وصیتش یادداشت های منتشر نشده اش را سوزاندند.

داستان پیر چنگی که در عهد “خلیفه ی نابحق دوم” برای خدا در گورستان چنگ می زد:

در بیـــان این شنـــو یک داستـان 

تا بـدانــــــــی اعتـقـــــاد راستـان

آن شنیدستی که در عهـد عمــر 

بــــود چنگـی مطــربی با کرّ و فرّ

بلبـل از آواز او بیخــــــود شـــدی 

یک طرب ز آواز خوبش صد شدی

در باره موسیقی و نوازندگی آن روح انسانی را و در باره آثار این نوازندگی از نظر فیزیولوژی و روانی مباحث زیادی تاکنون مطرح شده است.

بایستی گفت این پدیده بدون تردید چنان که در سطح ظاهری روح انسانی تأثیر دارد،همچنین در صورتهای خیلی عالی در سطح عمیق شخصیّت نیز آثاری می گذارد و نیز جای تردید نیست که موسیقی یکی از آن عوامل است که در درون انسانها مطابق نمودهای درونی آنها عکس العمل هایی را ایجاد می کند وابداع آهنگهای بسیار عالی از طرف موسیقی دانهایی از قبیل: بت هوون و موزارت و شوپن و غیر هم،یکی از جلوه های ابداعی روح انسانی بوده،هنرمندی انسانی را دردرجه عالی نشان میدهد.

ولی مطلبی که بسیار اهمیّت دارد این است که آیا موسیقی آن چنان که برای ما در حال طبیعی خوشایند بوده و در حالات غیر طبیعی از نظر روان پزشکی ضروری به نظر می رسد،آیا در واقع هم چنین است؟

یعنی واقعاً موسیقی یکی از لذایذ طبیعی و گاهی هم از عوامل ضروری بشری است؟

این یک سوال است که پاسخ قانع کننده ای در باره آن تا کنون ابــراز نشده است و گمان هم نمی رود که کسی بتواند با نظر به وضع بسیار بغرنج و معمّای روح انسانی،موسیقی را به طور قاطعانه تجویـز نماید.

دوست بدار آنهایی را که در زندگیت نقشـی داشته اند...

نه آنهایی که برایت نقــش بـازی کـرده اند...!.

بعضـی زخـم ها هست که هر روز بایـد روشونـو باز کنی و نمک

بپاشی تا یادت نـره که سراغ بعضی آدما نباید رفت،" نباید " !...

چه اشتبـاه بـزرگیست،تلـخ کردن زندگیمان
برای کسی که در دوری ما
شیرین ترین لحظات زندگیش را سپــری می کند...

در خلوت دلم،در همنشینی با غمها ببین که چگونه میریزد اشک از این چشم ها

 این چشم های خیس،همان چشمهاییست که تو خیره به آن بودی در لحظه دیدار

 میفهمی معنای دلتنگ شدن را،میفهمی معنی انتظار را؟

 نه ! دلتنگی آن نیست که مرا اینگونه محکوم به سکوت کرده است

 انتظار آن نیست که اینگونه مرا محکوم به بیقراری کرده است

 خیالی نیست،من همچنان با خیال تو سر میکنم پس بی خیال…

 بگذار در حال خودم باشم،بگذار همچنان من دیوانه دیوانه ات باشم

 مزاحم خلوتم نشو،اگر مــرا میخواهی سد راه اشک هایم نشو...

 بگذار آرام شوم،بگذار هر چه غم در دلم انباشته،خالی شود...

 این همان راهیست که هم تــو خواستی در آن باشی

 و هم من خواستم تا آخرش با تــو بمانم

 پس چرا به بیراهه میروی،چرا مرا جا گذاشتی و برای خودت میروی؟

 مرحبا،تو دیگر کیستی،دست هر چه بی وفاست را از پشت بستی...

 خودم میدانم بد دردیست عاشقی و همچنان بیمارم،تا کجا میخواهی بمانی؟

 تا هر جا باشی من نیز می مانم…

 عشق من هر از گاهی به یادم باشی بد نیست،

 هر از گاهی هوای مرا داشته باشی جرم نیست

 چه کنم ،دلم دیوانه ی توست،هوایش را داشته باش که

دلــم تمام دلخوشی اش به توست…

«شاید جنگ خاتمه یافته باشد اما مبارزه هرگز پایان نخواهد یافت.»

شادی

مؤمن مزاح کننده وخوش حالت است.حضرت محمد(ص)

با یک لبخند هر دری بسوی انسان گشوده خواهد شد. فرانکلین بتگر

خوشخوئی وگشاده روئی دام دوستی است وبردباری گورعیبها.

حضرت امام علی(ع)

سعادتمند کسیکه،به مشکلات ومصائب زندگی لبخند بزند. شکسپیر

همان بهتر که دایم شاد باشیم  //  زهر درد وغمی آزاد باشیم

بخوشروئی و خوشخوئی درایام // همی رو،تا شوی خوشدل درانجام

اگر خوشدل شوی در شادمانی  //  بماند شادمانی جاودانی.ناصر خسرو

تنهایی

تنهایی عبارتست از بیماری روح بشر.هوکسی

تاکنون رفیقی پیدا نکرده ام که باندازه تنهایی قابل رفاقت باشد.تورو

هر جدایی یک نوع مرگ است وهرملاقات یک نوع رستاخیز.شوپنهاور

ازدست دادن دوستان غربت و تنهایی است.حضرت امام علی(ع)

هست تنهایی به ازیاران بد//نیک چون با بد نشیند بدشود.مولوی