خـوشــا دل ســــپـردن به آواز آب
خوشا سوختن در تب عشق ناب

خوشا آشـــــنای غریبــــان شدن
شـــهیـد وفــای حبیـبـــــان شدن

گـر بـه تـو افتـدم نظـر،چهـره به چهـره،رو  به رو

شـرح دهم غــم تـو را،نکتـه به نکتـه،مـو به مـو

در فصـل تگـرگ عـاشقت می مـانم

با ریــزش بــرگ عـاشقت می مـانم

هرچند تبــر به ریشـه ام می کـوبی

تا لحظه ی مـرگ عاشقت می مانم

هر دل که به درد تــو گرفتـار نباشد

از چاشنی عشــق خبـــردار نباشد

از جــور میندیش اگــر طالــب یـاری

در عشـق چه لـذّت؟ اگـر آزار نباشد

خو کرده ی هجران تو فارغ ز وصال است

مـاتـــم زده را حســــرت گلــــزار نباشد

با تشکر از:

سیده حمیده

گـر ســیر نشد تـو را دل از مـا

یک لحظه مبـاش غــافل از مـا

گفتـم اندر محنت و خـواری مـرا

چــون ببینـی نیــز نگـذاری مـرا

ای بـه عـــــالـم کــرده پیـدا راز پنــهان مـرا

من کیم کز چـون تویی بویی رسد جان مـرا

تقصیر من است که از نگاهت بی نصیب شده ام

بغـض گلـــــــــو گـــرفتــه ی پنــهانی شما
که بر شوره زار معصیتـم گـریـه می كنید،
علـتــش مـنــــــــــــــــــــــــــــــــــم!!
جـانـــم فـدای دیـده یِ بـارانی شما
پـرونـده ام بـرای شما دردسر شده،
وضع بـدم،دلیل پریشـانی شماست
یـا امام المضطرین برایـم دعــا كنید،
درمــانــــــده ام  و بی پـنـــــــــــــــاه

باز ما مانديم و شهر بی تپش

و آنچه كفتار است و گرگ است و روبه است

گاه گويم فغانی بركشم

باز می بينم صدايم كوته است

ناگهان عطـر تـو  پیچیـد در آغـوش اتاقم

با سرانگشت نسیم آمده بودی به سراغم

زیر و رو کرد مرا دست نسیمی که خبر داشت

ضرب داس باغبان ساقه ی گل را می شکست
بلبل از فـرط غـریبـــی بـه تمـاشـا می نشست

علیرضا انصاری

در مقامی كه عقيق سـرخ از زَر بهتر است
اشكهايم بال مِعراج است از پَـر بهتر است

هـرچـه داریـــم همه از کَـرم فـاطمه است

وصف آن کس که نگنجد به دهان فـاطمه است
مدح آن زن که خـــدا کـرده بیـــان فـاطمه است

اسم زهـرا آبــــروی عــالم است

اسم زهرا چون نگین خاتم است

زلف است به رخسار تـو يا ماه گرفته

يـا اهـرمنی بـر ملكـی راه گرفته

افسوس كه خيـاط ازل پيــرهن عمـر

بر قامت رعنـای تـو كوتـاه گرفته

غنچه با دل گرفتـه گفت:

"زنـدگـی

لب ز خنـده بستن است

گوشه ای درون خود نشستن است"

گل به خنده گفت:

"زندگی شکفتن است

با زبان سـبـز،راز گفتن است"

گفت و گوی غنچه و گل از درون باغچه

باز هم به گوش می رسد

تـو چه فکر می کنی؟

راستی کدام یک درست گفته اند؟

من که فکر می کنم

گل به راز زندگی اشاره کرده است

هرچه باشد او گل است

گل یکی دو پیـرهن بیشـتر ز غنچه پاره کرده است.

 قیصر امین پور

یک وقت ز خـانه ات  جوابـم  نکنـی با  لفـظ بــرو  خـانه خرابم نکنی

می ترسم از آن لحظه که روز عرصات در زمره نوکران حسابم نکنی

با من که به چشم تـو گرفتــارم و محتـاج

حـرفی بـزن ای قلـب مــرا بـرده به تـاراج

آسمانی که فلـک می بخشید احتیــاجی به فـدک داشت؟ نداشت!

چه غريب مانـدی ای دل! نـه غمی,نـه غمگساری

گل در میــان آتش غمهــا نشست و بعد

گلبـرگهای نازکش از هم گسست و بعد

ای چـراغ خــانـه ام سو سو نزن
مـــرغ حقّـم نـالـه ی کـو کـو نزن

حـال که دستت شکسته لا اقل
چنـد روزی خــانـه را جـــارو نـزن

ای جـوان نیمه جـان پیـــرم نکن
زیـــر چـــادر دست بـر پهلــو نزن

چند روزی هم اگر شد دست بر
زخـم های گــوشه ی ابــرو نـزن

یـا دگـر در پیـش پـایـــم پـا نشـو
یـا دگـر پیـش علــی زانــــو نـزن

خواستی برخیــزی از بستر بگو
یـا که بـر دیـــوار خــانـه رو نـــزن

ای همه دار و نــــدار بـــو تـــراب
ای چراغ خانـه ام سو سو نــزن

بلبلی خون دلی خورد و گلی حـاصل کرد

بـاد غیـرت بـه صدش خار پـریشان دل کرد

طوطی ای رابه خیال شکری دلخوش بود

نـاگهش سـیل فنـــا نقش امل باطل کرد

قــره الـعیـن مـن آن میــوه دل یـادش بـاد

که چه آسان بشد و کار مـرا مشکل کرد

ســاروان بــار مـن افتــاد خـــدا را مــددی

که امیــد کــرمـم همـره ایـن مـحمـل کرد

روی خاکـی و نـم چشـم مـرا خـوار مـدار

چــرخ فیــروزه طـربخانه از این کهگل کرد

آه و فـــریـاد که از چشم حسود مه چرخ

در لحـد مــاه کمان ابــروی من منزل کرد

نــزدی شـاه رخ و فـوت شد امکان حافظ

چـه کنــم بــازی ایـّـام مـــرا غــافـل کـرد

هـرگــز گــــــره ام از علمت وا شدنی نیست

غیر از تو کسی در دل من جـا شدنی نیست

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتـر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پـریده باشد

پـر و بـال مــا بـریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پـرش بریده باشد

من از آن یکی گـزیـدم کـه بجــز یکـی ندیـدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از مـا کـه بـدی رسـیده باشد.

صادق سرمد

من داغدار ذکرهای آخرینـم من بیقرار خیبـر و فتح المبینم

آغوش من آرامگاه صد شهید استچشمان من زائر به رگهای بریده است

من زائـر مصداق ها سرخ مرگممن داغـدار غنچه های بـرگ،برگـم

پایم درون قتله گاه فکه گیر استقلبـم میـان تنـگه چـزابه اسـیر است

چشمان من مبهوت بستان و جفیر است

من عابد و سنگر برایم همچون دیـر است

ای لاله های سرخ آه ای فاطمیون! آه ای طلائیه،شلمچه،آه مجبون!

 رفتید ای یاران،ولی جامانده ام منای کاروان تنـهای تنها مانده ام من

لبیـک ها لبیـک هـا آخـــر کجـائید؟با حنجر مسکوت من بیعت نمایید

همسنگرم بشکن حدیث غـربت منای شمع،الرحمن بخوان بر تربت من

من آتشی در زیــر خاکسـتـر نهـانمبر چفیه منقوش است خون دوستانم

من ماشه را بـر روی دشمن میچکانممن مـادرش را بر عزایش می نشانم

من جـرعه نـوش ســاغـر روز الستـمآن روز من با فاطمه(س) میثاق بستم

مولای من،مولای من،من با تو هستمتنها گذارم گر تـو را،نامرد و پستم

 

یکی در حسرت بـوسیـدن تـوسـت

ولــی مـن ســـــاده و بــی ادعـایــــم

تمــام هـسـتــی ام خـنـدیـدن تــوسـت

دل هر چه نظر بـه وسعت عالم تافت

جـز نـــور تـو در عـرصه ی آفاق نیافت

هنـگام نهــادن قــدم بـــر ســر خـاک

دیــوار حـــرم به احتــرام تــو شکافت

خوشــم با شمیــم بهـاری که نیست

غباری که هست و سواری که نیست

بـه دنبـــال ایـن ردّ خــــون آمـدم

پی دانـه هـای انـاری که نیست

مگـردیـد بیـهـوده  ای همـرهان

به دنبـال آیینـه داری که نیست

به کـف سنـگــ دارم ولــی می دوم

پی شیشه های قطاری که نیست

تهمتن منــم تیـــــر  گـر میـــزنــم

به چشمان اسفندیاری که نیست

دو فـصـل است تقــویـــم دلتنـگی ام

خزانی که هست و بهاری که نیست

سعید بیابانکی

تــــا بـــر رخ  آیـیـنــه تبسـم کردیم

سر رشـته بخت خویش را گـم کردیم

هـر جــا ســخن از حضــرت آدم آمــد

نفــریـن به هـوای نفس گنـدم کردیم