پـروردگارا در این ماه مبارک

بـه من بیــامـوز

دوسـت بــدارم کسـانی را که دوســـتــم نــدارند
انــدوه کنـــم بــرای کسانی که غمـم را نخـوردند
لبخند زنـم بر کسانی که تبسـمی بـر من نکردند
محبت کنم به کسـانی که بر من محبتـی نکردند
عشـــق ورزم به کسـانی که عـاشــقـم نیستنـد

و خدا خواست که یک عمر نبیند یعقوب

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد ؟


دلمو شکستن هیچ نگفتم

به اعتمادم ضربه زدن هیچ نگفتم

غرورمو رو در جمع و خلوت شکستن هیچ نگفتم

عشقم رو به مضحکه گرفتن هیچ نگفتم

نگاهم را نادیده گرفتن هیچ نگفتم

از جمع پاکم کردن هیچ نگفتم

رفتم که دگر هیچ نگوییند

رفتم که هیچ نگویید

می روم که با رفتنم مفتخرتان کنم به نبودنممم

صادق چوبک،در سال ۱۲۹۵ هجری خورشیدی در بوشهر به دنیا آمد.پدرش تاجر بود،اما به دنبال شغل پدر نرفت و به کتاب روی آورد.در بوشهر و شیراز درس خواند و دوره کالج آمریکایی تهران را هم گذراند.در سال ۱۳۱۶ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد.

اولین مجموعه و داستانش را با نام «خیمه شب بازی» در سال ۱۳۲۴منتشر کرد.

در این اثر و «چرا دریا طوفانی شد»(۱۳۲۸)بیشتر به توصیف مناظر می پردازد،ضمن اینکه شخصیت های داستان و روابط آنها و روحیات آنها نیز به تصویر کشیده می شود.اولین اثرش را هم که حاوی سه داستان و یک نمایشنامه بود،تحت عنوان»انتری که لوطیش مرده بود»به چاپ سپرد.

آثار دیگر وی که برایش شهرت فراوان به ارمغان آورد،رمانهای «تنگسیر» و «سنگ صبور» بود.تنگسیر به ۱۸زبان ترجمه شده و امیر نادری،فیلمساز معروف ایرانی،در سال ۱۳۵۲بر اساس آن فیلمی به همین نام ساخته است.در«سنگ صبور»جریان سیال ذهنی روایت و بیان داستان از زبان افراد مختلف بکار گرفته شده است،این اثر بحث های یادی را در محافل ادبی آن زمان برانگیخت.دیگر آثار داستانی چوبک عبارتند از:

چراغ آخر(مجموعه هشت داستان کوتاه)،روز اول قبـر(مجموعه ده داستـان کوتاه).چوبک به زبان انگلیسی مسلط بـود و دستی نیـز در ترجمه داشت.

وی قصه معروف " پینوکیو " را با نام "آدمک چوبی" به فارسی برگرداند.

شعر «غُراب» اثر «ادگار آلن پو»نیز به همت وی ترجمه شد.آخرین اثر منتشره اش هم ترجمه حکایت هندی عاشقانه ای به نام«مه پاره»بـود که در زمستان ۱۳۷۰ منتشر گردید.چوبک از اولین کوتاه نویسان قصه فارسی است و پس از محمد علی جمالزاده و صادق هدایت،میتوان از او به عنوان یکی از پیشروان قصه نویسی جدید ایـران نام برد.فرم قصه های جمالزاده بیشتر حکایت گونه و شبیه نویسندگان فرانسوی قـرن نـوزدهم بود.قصه های صادق هدایت هم فـراز و نشیب بسیار داشت،گاهی از نظر فرم کاملا استوار و بر اساس معیارهای قصه نویسی جدید بـود و گاهی هم در واقع همان حکایت نویسی،بود که با چاشنی طنز همراه می شد.در این میان البته «بـوف کور»استثنایی و بی بدیل بود و از جهات مختلفی مورد توجه قرار گرفت.گروهی آن را قصه ای روانشناختی و نو دانستند و پیشرفتی در فرم قصه نویسی ایران به سوی قصه نویسی غربی،محسوب نمودند.

صادق چوبک متأثر از همین نظر بود و از همین جا آغاز کرد.وی در قصه هایش ذهن و روان قهرمانهایش را مورد توجه قرار داد و سعی کرد به شخصیت هایش عمق ببخشد.همین تلاش برای عمق بخشیدن به شخصیت ها،بر نحوه بیان وی تأثیر گذاشت.در سنگ صبور قصه را از زبان شخصیت های مختلف می خوانیم،نحوه بیانی که در قصه نویسی نوپای ایران کاملا تازگی داشت.وی برای بیان افکار ذهنی هر یک از شخصیت ها ناگزیر بـود به زبان هر یک از آنها بنویسد و این خود به تغییر نثر در طول داستان منتهی شد که باز نسبت به دیگران پیشرفتی جدی محسوب می شد.

در آثار چوبک هر شخصیت داستان به زبان خودش،زبان متناسب با فرهنگ و خانواده و سن و سالش سخن میگوید؛ کودک،کودکانه می اندیشد و کودکانه هم حرف می زند،زن زنانه فکر میکند و زنانه هم حرف میزند و بدین ترتیب هر یک از شخصیت ها به بهترین وجه شکل می گیرند و شخصیت پردازی موفقی ایجاد میشود که در بستر حوادث داستان،زیبایی و عمق خوشایندی به داستان میدهد.وی در توصیف واقعیت های زندگی نیز وسواس زیادی داشت و این نیز از ویژگی های آثار وی است.

چوبک را به سبب همین دقت نظر در جزئی نگری ها و درون بینی ها،رئالیست افراطی و گاهی حتی ناتورالیست خوانده اند.آثار چوبک از سالها پیش مورد نقد و بررسی جدی قرار گرفته و در کتابهای مختلفی از جمله«قصه نویسی»(رضا براهنی)،«نویسندگان پیشرو ایران»(محمدعلی سپانلو) و «نویسندگان پیشگام در قصه نویسی امروز ایران»(علی اکبر کسمایی)،نوشته هایش تحلیل شده اند.صادق چوبک در اواخر عمر بینایی اش را از دست داد و در اوایل تابستان ۱۳۷۷،در آمریکا درگذشت و بنا به وصیتش یادداشت های منتشر نشده اش را سوزاندند.

داستان پیر چنگی که در عهد “خلیفه ی نابحق دوم” برای خدا در گورستان چنگ می زد:

در بیـــان این شنـــو یک داستـان 

تا بـدانــــــــی اعتـقـــــاد راستـان

آن شنیدستی که در عهـد عمــر 

بــــود چنگـی مطــربی با کرّ و فرّ

بلبـل از آواز او بیخــــــود شـــدی 

یک طرب ز آواز خوبش صد شدی

در باره موسیقی و نوازندگی آن روح انسانی را و در باره آثار این نوازندگی از نظر فیزیولوژی و روانی مباحث زیادی تاکنون مطرح شده است.

بایستی گفت این پدیده بدون تردید چنان که در سطح ظاهری روح انسانی تأثیر دارد،همچنین در صورتهای خیلی عالی در سطح عمیق شخصیّت نیز آثاری می گذارد و نیز جای تردید نیست که موسیقی یکی از آن عوامل است که در درون انسانها مطابق نمودهای درونی آنها عکس العمل هایی را ایجاد می کند وابداع آهنگهای بسیار عالی از طرف موسیقی دانهایی از قبیل: بت هوون و موزارت و شوپن و غیر هم،یکی از جلوه های ابداعی روح انسانی بوده،هنرمندی انسانی را دردرجه عالی نشان میدهد.

ولی مطلبی که بسیار اهمیّت دارد این است که آیا موسیقی آن چنان که برای ما در حال طبیعی خوشایند بوده و در حالات غیر طبیعی از نظر روان پزشکی ضروری به نظر می رسد،آیا در واقع هم چنین است؟

یعنی واقعاً موسیقی یکی از لذایذ طبیعی و گاهی هم از عوامل ضروری بشری است؟

این یک سوال است که پاسخ قانع کننده ای در باره آن تا کنون ابــراز نشده است و گمان هم نمی رود که کسی بتواند با نظر به وضع بسیار بغرنج و معمّای روح انسانی،موسیقی را به طور قاطعانه تجویـز نماید.

دوست بدار آنهایی را که در زندگیت نقشـی داشته اند...

نه آنهایی که برایت نقــش بـازی کـرده اند...!.

بعضـی زخـم ها هست که هر روز بایـد روشونـو باز کنی و نمک

بپاشی تا یادت نـره که سراغ بعضی آدما نباید رفت،" نباید " !...

چه اشتبـاه بـزرگیست،تلـخ کردن زندگیمان
برای کسی که در دوری ما
شیرین ترین لحظات زندگیش را سپــری می کند...

در خلوت دلم،در همنشینی با غمها ببین که چگونه میریزد اشک از این چشم ها

 این چشم های خیس،همان چشمهاییست که تو خیره به آن بودی در لحظه دیدار

 میفهمی معنای دلتنگ شدن را،میفهمی معنی انتظار را؟

 نه ! دلتنگی آن نیست که مرا اینگونه محکوم به سکوت کرده است

 انتظار آن نیست که اینگونه مرا محکوم به بیقراری کرده است

 خیالی نیست،من همچنان با خیال تو سر میکنم پس بی خیال…

 بگذار در حال خودم باشم،بگذار همچنان من دیوانه دیوانه ات باشم

 مزاحم خلوتم نشو،اگر مــرا میخواهی سد راه اشک هایم نشو...

 بگذار آرام شوم،بگذار هر چه غم در دلم انباشته،خالی شود...

 این همان راهیست که هم تــو خواستی در آن باشی

 و هم من خواستم تا آخرش با تــو بمانم

 پس چرا به بیراهه میروی،چرا مرا جا گذاشتی و برای خودت میروی؟

 مرحبا،تو دیگر کیستی،دست هر چه بی وفاست را از پشت بستی...

 خودم میدانم بد دردیست عاشقی و همچنان بیمارم،تا کجا میخواهی بمانی؟

 تا هر جا باشی من نیز می مانم…

 عشق من هر از گاهی به یادم باشی بد نیست،

 هر از گاهی هوای مرا داشته باشی جرم نیست

 چه کنم ،دلم دیوانه ی توست،هوایش را داشته باش که

دلــم تمام دلخوشی اش به توست…

«شاید جنگ خاتمه یافته باشد اما مبارزه هرگز پایان نخواهد یافت.»

شادی

مؤمن مزاح کننده وخوش حالت است.حضرت محمد(ص)

با یک لبخند هر دری بسوی انسان گشوده خواهد شد. فرانکلین بتگر

خوشخوئی وگشاده روئی دام دوستی است وبردباری گورعیبها.

حضرت امام علی(ع)

سعادتمند کسیکه،به مشکلات ومصائب زندگی لبخند بزند. شکسپیر

همان بهتر که دایم شاد باشیم  //  زهر درد وغمی آزاد باشیم

بخوشروئی و خوشخوئی درایام // همی رو،تا شوی خوشدل درانجام

اگر خوشدل شوی در شادمانی  //  بماند شادمانی جاودانی.ناصر خسرو

تنهایی

تنهایی عبارتست از بیماری روح بشر.هوکسی

تاکنون رفیقی پیدا نکرده ام که باندازه تنهایی قابل رفاقت باشد.تورو

هر جدایی یک نوع مرگ است وهرملاقات یک نوع رستاخیز.شوپنهاور

ازدست دادن دوستان غربت و تنهایی است.حضرت امام علی(ع)

هست تنهایی به ازیاران بد//نیک چون با بد نشیند بدشود.مولوی

اخلاق

اخلاق خوب مانند آب جاری است که موجب حاصل خیزی کشتزارها می شود. لائوتسه

اخلاق سرمایه است،اخلاق بهترین و عالیترین دارایی ماست. اسمایلز

اخلاق را طوفان های روزگار تقویت می کند. گوته

بزرگترین عمل غیر اخلاقی اینست که انسان انجام شغلی را که از عهده ی آن بر نمی آید،به

عهده بگیرد. ناپلئون

مردان قانون وضع می کنند و زنان اخلاق بوجود میآورند. کونه ورسیه

آدمیت بحسن اخلاق است // حیف این شیـوه در جهان طاق است

کافر نیک خوی و نیک اخلاق // بهتـــــر از مـؤمن بـــد اخــلاق است.       وافی کاشانی    

اقوام روزگار با اخلاق زنده اند // قومیکه گشت فاقد اخلاق مردنیست.   بهار

نه "مرز"تنها آبی و خاكی است،نه حمله،تنها زمینی و هوایی است.

دل آدم ها به اندازه ی حرفهاشون بزرگ نیست...اما اگه حرفاشون از دل باشه

میتونه بزرگترین آدم ها رو بسازه

سفری غریب داشتم توی چشمای قشنگت،سفری که بر نگشتم غرق شدم توی
نگاهت،دل ساده ی ساده کوله بار سفرم بود،چشم تو مثل یه سایه همجا همسفرم
بود،من همون لحظه اول آخر راهو میدیدم،تپش عشق و تو رگهام عاشقانه می چشیدم


من برنده ام ... چون نجواهایم را به ترانه های ماندگار تبدیل می کنم.

باران را دوست دارم،چون بی هیچ چشم داشتی به زمین می آید.این فاصله را با تمام عشق

طی میکند تا به ما اهالی خاک نوید تازگی و آبادانی بدهد.

می توان چشمه شد از دل جوشید...

می توان نوری شد،از روزن جانها تابید

                                              خانه شب زدگان را

                                                                    روشن کرد

به دلی آزرده

                  امیدی داد

سر بی سامانی را

                             سامان بخشید

چهره ای را به گل لبخندی آراست

می توان دست شفابخشی شد

                                    رنجها را برداشت

                                                       گل آرامش کاشت

می توان چشم صفابینی داشت

جلوه پاکیها را

                       رونق داد

جامه عذر

            به لغزشها پوشاند

عیب ها را بخشید

                   نقص ها را

                                جبران کرد

می توان کاشف خوبیها شد

هنر این است

                       اگر

                          ریشه در ایمان بزند

می توان چشم و چراغ همه عالم بود...

محمدجواد محبت

چند چیز هست که برای یک زندگی شاد و موفق به آن نیاز داریم

...اعتقـادات... اهـداف و آرزوها... عشــق... خـانواده و دوستــان