غـــــمِ مــادر نمک پاشِ دلـــم شد
جگر در طشت خونين حاصلم شد
خــدايا بعد عمــری اشـک و ماتــم
ســر آخـر زهـــرِ يـارم قاتلــــم شد

روزی که شـرار ظلـم افـروختـه شد

یک بار دگر حاصل دین سوخته شد

از بعد شــهادتش حسـن را از تـیــر

تابوت و تن و کفن به هم دوخته شد

اى آنكه شبيه تو شه خون جگرى نيست
در راه غـــم و غربت تو همسفرى نيست

يک يــــــار وفـــــادار كنــار تــو نبـــوده
از شيعه مخلص به كنارت اثرى نيست

آن زهــر جفا با دل ناز تـو چه كرده؟
سوزنده ‏تر از سوز دل تو شررى نيست
  
آن زهــر چــرا قد تـو را كــــرده كمانى؟
ز آن قامت رعناى تو ديگر خبرى نيست
    
چون مارگــزيده به روى خـاک فتـادى
آيا به برت خواهر نيكو سيـرى نيست

اى كاش به مـأمون ســـتـم پيشه بگويند
مظلوم كشى در دل غربت هنرى نيست
    
هستى تـو نماينده زهرا كه به غربت
واللَّه كه مظلوم‏تر از تو پسرى نيست

دارم سوالی ای خدا

ای آشنا با فکر ما

ای قادر قدرت نما

چون می نوشتی این سرنوشت ما خاکیان

قسمت چه کردی از ملک هستی افلاکیان

صورتگر فــرش زمین

ای داور عرش آفرین

ای مالک ملک یقین

باید به بال اندیشه  هفت آسمانت را بپویم

یک یک ببینم هم ثابت و هم سیارگانت

باید سیاحتها کنم در زهره و در مشتری،

شاید که خورشید افکند آنجا فروغ دیگری

تا مگر در آسمان،در دل آن اختران

ز آنچه می جوید بشر ذره ای یابم نشان

شاید آنجا زندگی،دور از این غوغا بود

معنی صلح و صفا بلکه در آنجا بود

جویای راز خلقتم هان ای خدای مهربان

با شهپر اندیشه ها بر قله ی عرشم رسان

دارم سوالی ای خدا

ای آشـنا با فکر مـا

ای قـادر قـدرت نما

چون می نوشتی این سرنوشت ماخاکیان

قسمت چه کردی از ملک هستی افلاکیان

وقتـی امام عاشقان غایب است

اطاعت از خامنه ای واجب است

این حدیث دل بـود  تصنیف نیست

شیعه در محشر  بلاتکلیف نیست

شیعه راهش در  مسیـر اولیاست

شیعه مولایش  علـی مرتضـاست

ره وا کنید قـافلـه ســالار می رسد
یک قافله اسیـــر،عــزادار می رسد

برخیز یا حسین سری دست و پا نما
دلبـــــر بـرای دیـدن دلـــدار،می رسد

حالا که پیر عشق شدم ناز می کنی
باشد تـو نـاز کن که خریدار می رسد

سِرالحسین سینه ی سینای زینب است
آری حـقیـقـتِ همــه اســـــــرار،می رسد

بالا بلنـد بــودم و حــالا خـمیــده ام
پر غم ترین زمانه‌ی دیـدار می رسد

عباس کو که صبـــر عقیلـه سـر آمده
ناموس حـق ز کوچه و بازار،می رسد

بر روی قبـــر،پیــرهنت پهـن می کنـم
جانـم به لب ز گــریه بسیـار می رسد

تکرار صحنه ها شده در پیش دیده ام
نیـزه به دست لشگر اشرار،می رسد

گویا هنــوز می‌شنوم زیـــر دست و پا
فـریـاد العـطـش ز لـب یــار،میـــرسـد

آن بـار گــــر نشد بـدنت را بغل کنـــم
قبرت به روی سینه ام،این بار میرسد

هرجا که شد غرور مرا دشمنت شکست
زیـنـب غـمیـن از آن هـمـه آزار،میــــرسـد

آه رباب و قبـــــر به هم خـورده علـی
لالایی اش از آن دل غمـدار می رسد

دنیـــا شده لـب تشنـه ی دریای ظهورت ** تا پاک شود با لـبِ شیـرین و طَهورت

پاییــزتـرین،زردتــرین نقطـــه ی دنـیـــــا ** سـرسبـزترین است به هنگام عُبورت

تاریکــی مطلق به جهـان سیطـره دارد ** بر هم بــزن این سیطره را با دم نورت

دلتنگی خـود را به صبـا گفته ام ای کاش** دلتنــگـی من را بــرساند به حُضورت

یک بـار طلـب کن همه ی زنـدگــی ام را ** من منتظــرم گوش به فـرمان امورت

قالــیِ کـفِ پــای شــما بــال و پـــر مـــا ** اصـلاً تـو سلیمانی و مـا لشکرِ مورَت

محتـاج به مـا نیستی ای سنـگِ صبـورم ** وقتی که خــداوند بُـوَد سنگ صبورت

از خولی ملعون تو بپرس ای پسرعشق ** خاموش نشد از چه در آن قصّه تنورت

احمد که دلـش جنت الاعلا باشد

دلـگـرمی او علـی و  زهـرا باشد

در فتـنـه آخـر الـــزمان راه نجـات

كشتی شكسته ايم كه بی تاب مانده ايم

آشفتــه در تـلاطـــم گــــــرداب مانده ايم 

رحمی كن ای اجل،كه طواف حرم كنيم

 در حســـــرت زيـــارت اربــاب مانـده ايم

بايـد به گــريـه دامن عبـاس را گرفت

كافيست هر چه منتظر آب مانده ايم 

همت كنيد! قـافله سـالار زينـب است 

بد می شود،ببيند اگر خواب مانده ايم

ابـروی ديدنی قمـر هست و بی جهت

سرگرم چند كاشی محـراب مانده ايم  

 چـون مـاهــــی كلافـه به قـلاب مانـده ايـم

  وحيد قاسمی

من باغبـان باغ به آتش کشیده ام 

اینک به باغ سوخته خود رسیده ام 

تفسیـــــر آیـه های کبیـــر شهادتـم 

تصویــر لاله های به خون در تپیده ام 

c

ما که از جور خوارج خستـه ایم
با علــی عقد اخـوت بستـه ایم

مـا مـریـد ذوالفـقار حیــدریـم
تا جهان باقیست یار رهبــریم

در سر ما نیست جزعشق ولی
یـا علــی و یـا علــی و یـا عـلـی

خامنه ای ثروتمندترین رهبــــــر دنیـــاست

چرا که
خونی که در رگ ماست
و پولی که کم و زیاد داریم
و پدر و مادرمان
و فـرزنـدان مان
و همه هستی مان
جان ناقابل مان
و مختصر آبـرویی که داریم
همه و همه
از آن خامنه ای است
که با این کلکسیون
با این همـه ثــروت
ویلا نـدارد… بیـت دارد …
و حسینیه امام خمینی دارد
و چفیـه دارد
و عصایی که چوبش از شجـره طوباست
و دست مجروحی
که ریشه در " کف العباس" دارد

خانه اش به جای فرش
عرش دارد و گلیم و چند تکه آسمان
همه چیز ساده است
مثل خـانـه زهـــــرا
مثل خیمـه حسین
مثل آشیانه پرستو
در انتــهای بــــهـار
مثل کاشـانـه باران
حسینـیـه جــماران
مثل چند تا نقطه چین . . .

گم شده ‏ام در شب يلدايی ات

در نفس سبــز مسيحايی ات

محو تماشاى نگاه تـوأم

آه از اين ديـده دريايی ات!

چشم غــزال دل بيچاره ‏ام

گم شده در ساغر مينايی ات

باز نشانده است دلم را به موج

شـرجى چشمان اهورايی ات

آتش پنـــهان دلــــم شعله زد

بــر خـم آن طره‏ ى يلدايی ات

آى شهيدى كه به خون خفته ‏اى !

شهادت حق الیقین است

دائم به فغان هستیم و در شیون و شینیم

آواره میان دو حرم مانده ایـم آخـر

ما عاشق و دیوانه بین الحرمینیم

من خود به دلِ خاک سپردم بدنش را

يادم نـــرود گــريــه و ناخـن زدنـش را

آن تيـــر كه زد حرمله ي خيــر نديـده

نگذاشت ببيـنـــم به زبان آمدنش را

بر من و تـو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت

عاقبت چرخ حسود این عشق را از ما گرفت

مرا که این همه دل خسته ام،دلم نشکن

نگر به گریـه پیوستـه ام،دلـم نشکن

شنیدام که گـدا را نمی کنی نـومید

من گدای سمج خسته ام،دلم مشکن

شنیــده ام که به زوار خود نظر داری

به زائـرین تـو پیوستـه ام،دلم مشکن

شنیده ام که مرام تـو دل شکستن نیست

عاشقی جز تو در این میکده عالم نیست
هر که از جـــــام ولای تـو نــزد آدم نیست

ماه زهرا کی تجلی می کنی؟   

       تا به کی امروز و فردا می کنی؟ 

                هر کجا هستی بدان جا رو کنم    

                          خــاک راهت با مــژه جــارو کنم

                                 بی تو سر کردن در عالم مشکل است   

           خــاک نعلین تـــو داروی دل است

قــرآن بخوان که حفظ شود آبــروی تـو

تکفیـــــر دشـمنان علــــــــی رکن کیش ماست

هر کس محب فاطمه شد،قوم و خویش ماست

عاشق اگر شدم،اثر چشم های توست

 اصلاً تمـام زیـر سـرِ چشـم های توست

عبـد تـوأم اگــــر ز کــرم بـاورم کنی
پا بر سرم بنه که ز عالم سرم کنی
یا همچو شمع سوخته کن،قطره قطره آب
یا شعله ای ببخش که خاکستـــــ,رم کنی
عمری به زخم های تنت گریه کرده ام
تا وقت مـرگ،خنده به چشم ترم کنی

تـو چطـور می خنـدی

بـه من ِ سـر گـــردون

بـیـــــــــــا  و  دردامــو

به خــــودم بـرگــردون

شب تیره رسید از ره دوباره/بجای خور پدید آمد ستاره

دلم می جوید از عالم کناره / ز بام ارگ می گوید نقاره

بـزن ای ساعت شمس العماره!

سـکوت خلـوت تنــــگ غروبم

طنیـُنم خسته دلتنـــگ غروبم

پر از طـوفان پر از بـاران بــرگم

در این پائیـز همرنـــــگ غروبم

که به پیمانه کشی شهره شـدم روز الست

مطلب طاعت و پیـمان و صـلاح از من مست

چــــارتکبیـــر زدم یک سره بر هر چه که هست

روزی هـــــزار بـار دلـــت را شـکستـه ام

بیـخـود به انتـــظار وصــالـت نشـستـه ام

هر بـار ایـن تـویی کـه رسیـدی و در زدی

هر بـار ایـن منـم کـه در خـانـه بسـتـه ام

هر جمعه قـول می دهـم آدم شـوم ولی

هم عهد خویش،هم دلت را شکستـه ام

دشت غوغا بود، غوغا بود،غوغا در غدير
موج مى ‏زد سيل مردم،مثل دريا در غدير

کیست مولا نــــور حـق را منجلی
حجـت بر حـق حـق یـعـنی عــلی

صدای كيست چنين دلپذيـــر میآيد؟
كدام چشمه به اين گرمسير میآيد؟

به بنــد هجـر تـو جانا گرفتــــارم

ز حسرت آتشی بـر ســـینه دارم

جهان در حسرت آيينه مانده ست
گرفتــار غمی ديـرينـه مانده ست

شب سردی ست بی تو بودن ما
بگو تا صبح چند آدينه مانده ست؟