پـدری با پسـری گفت به قهـر

که تـو آدم نشــوی جـان پــدر  

حیف از آن عمر که ای بی سروپا   

در پی تـربیتـت کــردم ســـر

دل فـرزند از ایـن حــرف شکست 

بی خبــر از پـدرش کـرد سفر

رنج بسیار کشید و پس از آن 

زندگی گشت به کامش چو شکر

عاقبت شوکت والایی یافت   

حــاکم شهر شد و صاحب زر

چند روزی بگذشت و پس از آن  

امـــر فرمود به احضـــار پــــدر

پـدرش آمد از راه دراز      

نـزد حاکم شد و بشناخـت پســر

پسر از غایـت خـودخـواهی و کبر

نظـر افگند به سـراپـای پـــــــــدر

گفت گفتی که تـو آدم نشوی   

تو کنون حشمت و جاهم بنگر

پیــر خندیـد و سرش داد تکان      

گفت این نکته بـرون شد از در

«من نگفتم که تو حاکم نشوی      

گفتــم آدم نشـــوی! جان پدر!» 

روزی هـــــزار بـار دلـــت را شـکستـه ام

بیـخـود به انتـــظار وصــالـت نشـستـه ام

هر بـار ایـن تـویی کـه رسیـدی و در زدی

هر بـار ایـن منـم کـه در خـانـه بسـتـه ام

هر جمعه قـول می دهـم آدم شـوم ولی

هم عهد خویش،هم دلت را شکستـه ام

دشت غوغا بود، غوغا بود،غوغا در غدير
موج مى ‏زد سيل مردم،مثل دريا در غدير

کیست مولا نــــور حـق را منجلی
حجـت بر حـق حـق یـعـنی عــلی

صدای كيست چنين دلپذيـــر میآيد؟
كدام چشمه به اين گرمسير میآيد؟

به بنــد هجـر تـو جانا گرفتــــارم

ز حسرت آتشی بـر ســـینه دارم

جهان در حسرت آيينه مانده ست
گرفتــار غمی ديـرينـه مانده ست

شب سردی ست بی تو بودن ما
بگو تا صبح چند آدينه مانده ست؟

خواهش بارانی محکوم را حس می کنم
معنی پرونده ی مختوم را حس می کنم

 

بی نصیب از شادمانی لیـک از عمق وجود
چوب دار و حلقه بر حلقوم را حس می کنم

 

جرممان اینست می خواهیم ما تا ما شویم
ترسها دارد "ولی"...مفهوم را حس می کنم

 

"سرب" داغ و سینه لبریـز از جهانی آرزو
من پیـام دختـر معصوم را حس می کنم

نقشـه ها دارند اوباشـان ِ بـر تـرک ِ موتـور
ضربه های مشت را باتوم را حس می کنم

قهرمان‌ عشــق‌ در چــاه‌ بـلا افتاده‌ است‌
كار مسلم‌ وای دست‌ اشقيا افتاده‌ است‌

السلام علیک یا سفیرالحسین

وقتی که می رفتند دنیا گریه میکرد

شهر مدینـه مثل زهـــرا گریه میکرد

دیگر دری به خاطر من وا نمی شود

السلام علیک یا سفیرالحسین

وقتی نگاه شهر پر از سنگ می شود

بشکستن هر آینــه فرهنگ می شود

شک و تريديشان يقينی بود

حسین جان:

آن قاتلی که در برابر ما مست می کند

بیـــا نگار آشـنا،شب غمــم سحـر نما،

مرا به نـوکری خود،شها تـو مفتخر نما،

دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم

به دریــا مى زدم در باد و آتش خــانه مى کردم

در فکر و ذکر مایی حتی اگر نیای

برسرسپهر مایی،حتی اگر نیایی

تا کی بــــــــــرای دیـــــدن رویـت دعــا کنم؟
تا کی دو دست خویش به سوی خدا کنم؟

بعد از آن سیب من آدم شده ام میدانی؟!
با خیــــالات تـو همـدم شـده ام میدانی؟!

بیمارت ای علی جـان،جـز نیمه جـان ندارد
میلی به زنـده مانـدن،در ایـن جـهان ندارد
غم چون نسیم پائیـز،برگ و بر مـرا ریخت
این لاله ی بهــاران،غیــر از خــزان ندارد
بگــذار تا بمیـــرد زیـن بـاغ پــر بگیــــرد
مرغی که حق ماندن در آشیان ندارد

خواهم که اشک غـربت،از چهـره ات بگیرم
شــرمنـده ام که دیگــر،دستـم تـوان نـدارد
بگذار کس نداند در پشت در چه بگذشت
من لب نمی گشایـم محسن زبان ندارد
هر کس سراغـم آمـد با او بگو که زهرا
قدرش عیان نگردید،قبرش نشان ندارد
شهری که در امانند حتی یهود در آن
در بین خــــانه خود زهـرا امان ندارد
ای ناله ها برآئید،ای لاله ها بریزید
گلــزار وحی دیگر،سرو روان ندارد

هیچ چیـز نمی‌تـواند ذره‌ای از احساس خـانـواده‌های شهدا،به خصوص شهدای گمنام و در آن بین،مادران شهید را به تصویر بکشد.
و شاید شعر که ازعمق احساس شاعر تراوش می کند،بتواند گوشه‌ای از این احساس را انتقال دهد.

به سیل اشک باید شست راه کاروان ها را
هنـــوز از جبهـه می‌آرنـد تابـوت جــوان‌ها را

کدامین کاروان آهنگ یوسف با خودش دارد
غـــم ابـرو کمان ها می‌نـوازد قد کمان‌ها را

نه پیــراهن به تن مانده نه بـوی پیرهن مانده
امان از این چنین داغی که می‌برّد امان‌ها را

به ما با چشم و ابرو گفته بودند از چنین روزی
دریـغا دیــــر فهمیدیـــــم آن خـط و نشـان‌ها را

به دنبـال جـــــوان خـوش قد و بالای خود بودند
همانانی که با خود می‌برند این استخوان‌ها را

اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه با چه اعجازی
میـان چفیه پیچیدند جسـم پهلوان‌ها را؟

خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز میگردند
نـدانستیـــــم با تابـوت می‌آرنـد آنـــــها را

به روی شانه لرزان مردم یک به یک رفتند
خـــدا از شانه مــردم نگیرد این تکان‌ها را

 شاعر:میلاد عرفان‌پور

منــم عمار همون بچه بسیجی
ز خــاک فکـه و فــاو و دوئیـجی

همون سینه زنی که میره هیئت
کـلاس عشـــــــق بــازی با ولایت

همونی کـه شنیــده أیـن عمّار
دلـش آتیش گرفتــه از غــم یار

یا امام رئوف

یا شمس الشموس

می‌دونم زائر خوبی نبودم امام رضا

 سعید سخایی

بسم رب الشهدا از شهدا باید گفت
از فداکارترین قوم خدا باید گفت

عشق در دایره ی بسته ی آتش بس نیست
از دل سوخته ی اهل صفا باید گفت

افق شرعی احساس من و ساعت هشت
آری از روشنی وقت دعا باید گفت

دیگری هر چه دلش خواست بگوید شاعر
شعری از حنجره ی سرخ شما باید گفت

شعری از حنجره ی سرخ ورم کرده اتان
که نیاموخته الفاظ ادا باید گفت

می شود شعر سرود و سخن عشق نگفت ؟
یا فرم بست دم از گفتن و یا باید گفت

بسم رب الشهدا زینت سر برگ صفاست
غزلی سوخته از حیرت ما باید گفت

های و هو گرچه همه زندگی ما شده است
از سکوتی که گذشته ز صدا باید گفت

و ز قد قامت العشقی که به اوج انجامید
در نمازی به موازات بیا باید گفت

آی شاعر ! تو که با حنجره ات می شکفی
لخته لخته طپش حادثه را باید گفت

ادبیات حماسه ، ادب قافیه هاست
قطعه شعری به ردیف شهدا باید گفت

بر ما گذشت نیک و بد اما تو روزگار
فکری به حال خویش کن این روزگار نیست!

عماد خراسانی

چفیه‌ی من بـوی شبنـم می‌دهد
عطــر شـب‌های محـــرم می‌دهد
چفیه‌ی من،سفره‌ی دل می‌شود
جمعـه،با مهـدی،مقـابل می‌شود
چفیه یعنی یـــــار می‌آیـد شبی
چفیه یعنی لشکر پاک نبی(ص(
چفیه یعنی شعرهای با وضو
درد داری؟ درد خــود با ما بگو
چفیه یعنی کوفه معنا می‌شود
چفیه یعنی بــاز کـوچه،بــاز درد
ذکر «یا زهرای» شب‌های نبرد
چفیه یعنی «یاد یاران» یاد باد !
شب‌نشینی،زیــر باران یاد باد !
چفیه یعنی مـا شناسایی شدیم
بی‌شهیدان غرق رسوایی شدیم
چفیه یعنی وسعتی مثل غدیر
ناله‌های شرقی حاجی بصیر
چفیه یعنی من کجا؟ همت کجا؟
بچه‌های صاف و با غیرت کجا؟
چفیه یعنی جمعه آقا می‌رسد
باز با ام‌ابیها می‌رسد
چفیه یعنی وقت خوش عهدی بود
آخرین فـــریاد «انا المهدی» بـود
چفیه یعنی ناله‌های بی‌شکیب
شب پر از بوی خوش «امن‌یجیب«
چفیه یعنی نینـــوایی رفتـه است
یک «شهید شیمیایی» رفته است
چفیه می‌گوید: دل من پیـــــــر شد
فصل پـــــرواز «مسافـر» دیر شد
با علی با گریه «یا هـو» می‌زنیم
پیش زهـرا باز زانـو می‌زنیم
آی چفیه! ما عنایت دیده‌ایم
باز تا معــراج،با هــم می‌رویم
فارغ از غم‌های عالم می‌رویم
از دلم تا کربلا یک یا حسین
مثل آواز خــوش پیــر خمین
ای که بستی عهد و پیمان با ولی
تا شـهادت نیسـت راهـی،یا علی !

روی گل محمدی از اشک،تر شده‌ست

با ما مصیبتی‌ست که عالم خبر شده‌ست

با ما مصیبتی‌ست که ورد زبان شده

با ما مصیبتی‌ست که خون جگر شده ست 

دشمن به فتنه سنگر تصویر را گرفت

لشکر نبرده‌ایم و نبردی دگر شده است

آن سوی خنده‌ها،همه دندان گرگ بود

اینک زبانشان به دهان،نیشتر شده ست

از هیچ زاده‌اند و پی هیچ،زیسته

شیطان،بر این جماعت ابتر،پدر شده است

نمرود تیر بسته به زیبایی خدا

زیبایی خدا،به خدا بیشتر شده است

عالم،هنوز در صلوات است و همچنان

این رایت نبی ست که بر بام،بَر شده است

عرفان‌پور از شعرای جوان کشور