چشم ها پرسش بی پاسخ حیرانیها
دستها تشنه ی تقسیم فراوانیها
با گل زم سر راه تو آذین بستیم
داغهای دل ما،جای چراغانیها
حالیا دست کریم تو برای دل ما
سرپناهی است در این بی سر و سامانیها
وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی
ای سرانگشت تو آغاز گل افشانیها
فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید
فصل تقسیم غزل ها و غزلخوانیها
سایه ی امن کسای تو مرا بر سر بس
تا پناهم دهد از وحشت عریانیها
چشم تو لایحیه ی روشن آغاز بهار
طرح لبخند تو پایان پریشانیها

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست
حق با سکوت بود،صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی کند
تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم
آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد
ای وای ، های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم،خواب بود
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست
" بادا " مباد گشت و " مبادا " به باد رفت
" آیا " ز یاد رفت و " چرا " در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا...در گلو شکست

سراپا اگر زرد پژمــرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی،لب پنجـره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود،ما دیـده ایم
اگر خون دل بود،ما خورده ایم
اگر دل دلیل است،آورده ایم
اگر داغ شرط است،ما برده ایم
اگر دشنه ی دشمنان،گردنیم !
اگر خنجر دوستان،گرده ایم!
گواهی بخواهید،اینک گواه:
همین زخمهایی که نشمرده ایم!
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم

درد های من
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
" چامه و چکامه " نیستند
تا به " رشته ی سخن " در آورم
نعره نیستند
تا ز " نای جان " برآورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من

خارها
خوار نیستند
شاخه های خشک
چوبه های دار نیستند
میوه های کال کرم خورده نیز
روی دوش شاخه بار نیستند
پیش از آنکه برگهای زرد را
زیر پای خویش
سرزنش کنی
خش خشی به گوش می رسد :
برگهای بی گناه
با زبان ساده اعتراف می کنند
خشکی درخت
از کدام ریشه آب می خورد !

خسته ام از این کویر،این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل،این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف،بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه،بیدهای سر به زیر
ای نظاره ی شگفت،ای نگاه ناگهان !
ای هماره در نظر،ای هنوز بی نظیر !
آیه آیه ات صریح،سوره سوره ات فصیح !
مثل خطی از هبوط،مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان،مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی،اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب،در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم،با تو در همین مسیر !
از کویر سوت و کور،تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور ! دیدمت ولی چه دیر !
این تویی در آن طرف،پشت میله ها رها
این منم در این طرف،پشت میله ها اسیر
دست خسته ی مرا،مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر،خسته ام از این کویر !

ای شما !
ای تمام عاشقان ِ هر کجا !
از شما سوال می کنم :
نام یک نفر غریبه را
در شمار نامهایتان اضافه می کنید؟
یک نفر که تا کنون
ردپای خویش را
لحن مبهم صدای خویش را
شاعر سروده های خویش را نمی شناخت
گرچه بارها و بارها
نام این هزار نام را
از زبان این و آن شنیده بود
یک نفر که تا همین دو روز پیش
منکر نیاز گنگ سنگ بود
گریه ی گیاه را نمی سرود
آه را نمی سرود
شعر شانه های بی پناه را
حرمت نگاه بی گناه را
و سکوت یک سلام
در میان راه را نمی سرود
نیمه های شب
نبض ماه را نمی گرفت
وزهای چارشنبه سعت چهار
بارها شماره های اشتباه را نمی گرفت
ای شما !
ای تمام نامهای هر کجا !
زیر سایبان دستهای خویش
جای کوچکی به این غریب بی پناه می دهید؟
این دل نجیب را
این لجوج دیر باور عجیب را
در میان خویش
راه می دهید؟

وقتی تـو نیستی
ه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبـادا !
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فـردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه میداند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
هر روز بی تو
روز مباداست !

دیشب دوباره
گویا خودم را خواب دیدم :
در آسمان پر می کشیدم
و لا به لای ابرها پرواز میکردم
و صبح چون از جا پریدم
در رختخوابم
یک مشت پر دیدم
یک مشت پر ، گرم و پراکنده
پایین بالش
در رختخواب من نفس می زد
آنگاه با خمیازه ای ناباورانه
بر شانه های خسته ام دستی کشیدم
بر شانه هایم
انگار جای خالی چیزی...
چیزی شبیه بال
احساس می کردم !

واژهـــ واژهـــ
سـطر سـطر
صفحهــــ صفحهــــ
فصلـــــ فصلـــــ
گیسوانــــ منــــ سفید میــــ شوند
همچنانکهــــ سطر سطر
صفحهـــ هایــــ دفترمـــ سیاهـــ میــــ شوند
خواستی که با تمام حوصله
تارهایــــ روشنــــ و سفید را
رشتهــ رشتهــ بشمـریــــ
گفتمتــــ کهـــ دستهایـــ مهربانیــــ اتـــــ
در ابتدایـــــ راهـــ
خستهــــ میـــــ شوند
گفتمتـــ که راهـــ دیگریــــ
انتخابــــ کنـــــ:
دفتـــر مـرا ورقـــ بـزنــــ!
نقطهــ نقطهــ
حرفــــ حرفــــ
واژهــ واژهــ
سطـر سطـر
شـعرهــایــــ دفتــــر مـــرا
مو بهــ مو حسابــــ کنــــ!
 

برای رسیدن ،چه راهی بریدم
در آغاز رفتن ،به پایان رسیدم
به آیین دل سر سرسپردم دمادم
که یک عمر بی وقفه در خون تپیدم
به هر کس که دل باختم ،داغ دیدم
به هر جا که گل کاشتم ،خار چیدم
من از خیر این ناخدایان گذشتم
خدایی برای خودم آفریدم
به چشمم بد ِ مردمان عین خوبی است
که من هر چه دیدم ، ز چشم تو دیدم
دهانم شد از بوی نام تو لبریز
به هر کس که گل گفتم و گل شنیدم

تکیه داده ام
به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
ایستاده ام
بر لب دو پرتگاه ناگهان
ناگهانی از صدا
ناگهانی از سکوت
زیر پای من
دهان ِ دره ی سقوط
باز مانده است
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم
سرنوشت من سرودن است

دل داده ام بر باد،بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی،شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش اصل و نسب داری
از تیره ی دودی،از دودمان باد
آب از تو توفان شد،خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش،در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین،چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد،کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را،اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد،بوی تو می آید
تنها تو می مانی،ما می رویم از یاد

آنکه بی بـاده کند جان مــرا مسـت کجاست؟
آنکه بیرون کند از جان و دلم دسـت کجاست؟
آنکه ســوگنـد خـــورم جـــــز بسـر او نخــــورم
آنکه سوگند من و توبه ام اشکست کجاست؟
آنکه جــــان هـا بسحـــر نعــــــره زنـانـنــد ازو
آنکه ما را غمـش از جای ببردست کجاست؟
جــــان جانست و گـر جــای نـدارد چـه عجـب؟!
این که جا می طلبد در تن ما هست کجـاست؟
غمزه ی چشم بهـانه ست و زان سو هوسیست
انکه او در پس غمزه ست دلـم خست کجـاست؟
پـــــرده ی روشـن دل بســـت و خیــــــالات نمــود
وانکه در پــرده چنین پرده ی دل بست کجـاست؟
عقل تـا مسـت نشـد چــــون و چــــرا پسـت نشد
آنکه او مست شد،از چون و چرا رست،کجاست؟

مولانا

در شهر زشت ما،

این‌ جا که فکر کوته و دیواره ی بلند،


افکنده سایه بر سر و بر سرنوشت ما،


من سال‌های سال،


در حسرت شنیدن یک نغمه‌ی نشاط،


در آرزوی دیدن یک شاخسار سبز،

یک چشمه،یک درخت،

یک باغ پرشکوفه،یک آسمان صاف،


در دود و خاک و آجر و آهن دویده‌‌‌ام

فریدون مشیری

همه روز روزه رفتن،همه شب نماز کردن

همه ساله حـج نمودن،سفر حجـاز کردن

ز مـدینـــه تا به مکـه،بـه برهنـه پای رفتن

دو لـب از بـرای لبیـک،به وظیفـه باز کردن

به معـابد و مسـاجد،همه اعتکاف جستن

ز منــاهی و ملاهــی،همه احتـــراز کردن

شب جمعه ها نخفتن،به خدای راز گفتن

ز وجــود بی نیــازش،طلـب نیـــــــاز کردن

به خـــدا قسم که آنرا،ثمر آن قـدر نباشد

که بـه روی ناامیــــدی در بستـه باز کردن

دست پینـه بستـه آن مـــرد
چشم های پُـر حرف فــرزند
نگاه منتـظـــــران زن
بـوی خـــالی خــانـه
آرزوهای خفته ی یک دل
اجتــــــماعی پُــــر از درد
دخترک سرگردان خیابان ها
عشـــق دروغین واقعـی نما
فرماندهان به ظاهر خوب
دستان غـــریبـه ای آشنا
زخـــــــــم فــــــرزندان تبـاه شده
سرزمین پنهان میان سرزمین ها
جغرافیایی ساختگی
مـــرزی بی انتــــــــها
تبـی ســــرد در ایـن سـوز گــــــرما
قبلی که دیگر پمپاژ نمی کند خون

و فـرصت هـایـی که بــر باد رفت...

سعید بیابانکی

ار ِ دلــتـنگـیـت ُبستی،دیگه وقت رفتنه

  داری میری و فقط خاطره هات سهم منه

   دلم از حادثه خونه،چشام از خاطره خیس

   دوس داری برو ولی نامه برامون بنویس

  * * * * * * * * * * * * * * *

بـوی باران،بـوی سبــزه،بـوی خاک
شاخه‌های شسته،باران‌خورده پاک
آسمانِ آبی و ابر سپید
برگ‌های سبــز بید
عطر نرگس،رفص باد
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست

نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار

خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز

خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب

خوش به‌حالِ آفتاب

ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامه ی رنگین نمی‌پوشی به کام
باده ی رنگین نمی‌بینی به‌ جام
نُقل و سبـزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای‌ دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ
هفت‌ رنگش می‌شود هفتاد رنگ

 

فریدون مشیری

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ

منشین در پس این بهت گران
مدران جامه جان را مدران

مکن ای خسته در این بغض درنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ

پیش این سنگدلان قدر دل و سنگ یکی است
قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین
سینه را ساختی از عشقش سرشارترین

آن که می گفت منم بهر تو غمخوارترین
چه دلازارترین شد چه دلازارترین

نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند
نه همین در غمت این گونه نشاند

با تو چون دشمن دارد سر جنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ

ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای سرد مکن

با غمش باز بمان
سرخ رو باش ازین عشق و سر افراز بمان

راه عشق است که همواره شود از خون رنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ

« دوستت دارم » را

من دلاویزترین شعر جهان یافته ام
این گل سرخ من است.
دامنی پر کن از این گل که دهی هدیه به خلق
که بری خانه دشمن
که فشانی بر دوست،

راز خوشیختی هرکس به پراکندن اوست!
در دل مردم عالم – به خدا -
نور خواهد پاشید

روح خواهد بخشید.

تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو
این دلاویزترین شعر جهان را همه وقت
نه به یکبار و به ده بار،که صد بار بگو

« دوستم داری » را از من بسیار بپرس
دوستت دارم را با من بسیار بگو


فریدون مشیری

من سکوت خویش را گم کرده ام
لاجرم در این هیاهو گم شدم
من،که خود افسانه می پرداختم
عاقبت افسانه ی مردم شدم


ای سکوت،ای مادر فریادها
ساز جانم از تو پر آوازه بود
تا در آغوش تو،راهی داشتم
چون شراب کهنه،شعرم تازه بود


در پناهت برگ و بار من شکفت
تو مرا بردی به شهر یادها
من ندیدم خوشتر از جادوی تو
ای سکوت،ای مادر فریادها


گم شدم در این هیاهو،گم شدم
تو کجایی تا بگیری داد من؟
گر سکوت خویش را می داشتم
زندگی پر بود از فریاد من!


فریدون مشیری

بر نگه سرد من به گرمی خورشید
می نگرد هر زمان دو چشم سیاهت
تشنه ی این چشمه ام،چه سود،خدا را
شبنم جان مرا نه تاب نگاهت

جز گل خشکیده ای و برق نگاهی
از تـو در این گوشه یادگار نـدارم
زان شب غمگین که از کنار تو رفتم
یک نفس از دست غـم قرار ندارم


ای گل زیبا،بهای هستی من بود
گر گل خشکیده ای ز کوی تـو بردم
گوشه ی تنها،چه اشک ها که فشاندم
وان گل خشکیده را به سینـه فشـــردم


آن گل خشکیده،شرح حال دلم بود
از دل پر درد خویش با تو چه گویم؟
جز به تو،از سوز عشق با که بنالم
جز ز تو، درمان درد،از که بجویم؟


من، دگر آن نیستم،به خویش مخوانم
من گل خشکیده ام،به هیچ نیرزم
عشق فریبم دهد که مهر ببندم
مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

پای امید دلم اگر چه شکسته است
دست تمنای جان همیشه دراز است
تا نفسی می کشم ز سینه ی پر درد
چشم خدا بین من به روی تو باز است




فریدون مشیری

هوا آرام،شب خاموش،راه آسمان ها باز
خیالم چون کبوترهای وحشی می کند پرواز

رود آنجا که می بافند کولی های جادو،گیسوی شب را
همان جاها،که شب ها در رواق کهکشان ها عود می سوزند
همان جاها،که اختر ها به بام قصر ها مشعل می افروزند
همان جاها،که رهبانان معبدهای ظلمت نیل می سایند
همان جاها که پشت پرده شب،دختر خورشید فردا را می آرایند

همین فردای افسون ریز رویایی
همین فردا که راه خواب من بسته است
همین فردا که روی پرده پندار من پیداست
همین فردا که ما را روز دیدار است
همین فردا که ما را روز آغوش و نوازش هاست
همین فردا،همین فردا

زمان در بستر شب خواب و بیدار است
سیاهی تار می بندد
چراغ ماه،لرزان از نسیم سرد پاییز است
دل بی تاب و بی آرام من از شوق لبریز است
به هر سو چشم من رو می کند فرداست

سیاهی تار می بندد
چراغ ماه لرزان از نسیم سرد پاییز است
هوا آرام شب خاموش راه آسمان ها باز
زمان در بستر شب خواب و بیدار است

فریدون مشیری

اگر ماه بودم به هرجا که بودم
سراغ تـو را از خـدا می گرفتم

وگر سنگ بـودم به هر جا که بودی
سر رهگــذار تـو جــــــا می گرفتم



اگر ماه بودی به صد ناز شاید
شبی بر لب بام من می نشستی



و گر سنگ بــــودی به هرجا که بودم
مرا می شکستی،مرا می شکستی



فریدون مشیری

دلـــــم را چـون اناری کاش یک شب دانه می کردم
به دریــــــــا می زدم در باد و آتش خـــانه می کردم

چه می شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلــف خـــــــدا را شـــــانه می کردم

نه از ترس خــدا، از ترس این مـــردم به محرابم
اگر می شد همه محـــراب را میخانه می کردم

اگر می شد به افســـانه شبی رنگ حقیقت زد
حقیقت را اگر می شد شبی افسانه می کردم

چه مستی ها که هر شب در سر شوریده می افتاد
چه بازی ها که هر شب با دل دیــــــــــوانه می کردم

یقین دارم سرانجام من از این خوبتـــــر می شد
اگر از مــرگ هم چون زندگی پــــــروا نمی کردم

سرم را مثل سیبی سرخ صبحی چیده بودم کاش
دلم را چون اناری کاش یک شب دانــــــه می کردم