سلام ای صاحب عصـر و زمـانه/تـو  هستی زندگانی را بهانه

اگر یار  تـو  باشم  غـم  ندارم/تـویی   آب    حیــاتِ   جاودانه

شود خالی ز حاجی کعبه  دیگر/اگر  خـالِ  تـو  آید  در  میانه

شوم قربان آن خاکی  که  دارد/ز نقش جای پای  تـو  نشانه

منم   آن  مرغک  آواره‌ی تـو/که می‌گردم پیت خـانه به خـانه

کسی‌کوگفت‌ دیدارت‌محال است/بودفکرش ضعیف واحمقانه

هزاران کس تـو را دیـدار کردند/ در این عصـــرو زمـان،ناباورانه

خدا داند که در این محنت آباد/تـو را خواهم به هرروزو شبانه

مکن انـوار را از لطف محـروم/که الطاف  تــو باشد  بی کـرانه

نسيم كوی جـــانــــــــــان است قرآن/ شميم عطر رحمان است قرآن

بود روشنـــــــگر راه ســـــــــــــــعادت/ چو خورشيد فروزان است قرآن

به گلزارش ، خـــــزان راهــــي نـــدارد/ بهــاران در بـــهاران است قرآن

صفای بوســـتـان آســــــــــمانـی است/ شكوه باغ رضوان است قرآن

رهـــــــــاند آدمــــــی را ،از جهـــــــالت/ فروغ علم و ايمان است قرآن

طــراوت بخــش روح مؤمنيـن است/ به جسم عارفان،جان است قرآن

به صدق و راستـــــی همتـــــــــــا ندارد/ رفيـق نيک پيمان است قرآن

نهان در سيــــــنه او ، سٌر عشـق است/كليد گنـج عـرفان است قرآن

بود معـجـز،رســول هاشـــــمی را/ كه در شأنش ثنـا خوان است قرآن

طبــيب درد های بـی دوا اوســـــت/ به جان خسته در مان است قرآن

تسطــلی بخـش دلــــهای غمين است/ چراغ شام حرمان است قرآن

خلــــــــل كـــــی ره برد بر ساحت او؟/ بنائی سخت بنيان است قرآن

بخوان آيات بس زيبــای قـــــرآن/ كلام نغـــز و روح افـــــــــزای قرآن

سحرگاهان تلاوت كن به اخلاص/ سپس انـديشـه در معنــای قرآن

بخوان اين معجــزه وآنگه بينديش/ همين بس شـــاهد گويای قرآن

شــفای آنچه درد است و مصـائب/ بجـــــــوی از مكتـب والای قرآن

هدايت آفـــــرين است و ســعادت/ اطاعت گر كنی فتــــــوای قرآن

همی بـر اهـل عصيـــــان و منافق/ زيان آرد شگفتی هـــــای قرآن

بلـی ، آثــــــــار ذات كبـــــــريائــی/ نمودار است در هـر جــای قرآن

نگنجد فهــــــم اســرارش به افكار/ كه بی پايان بـــــود دريـای قرآن

بخوان تا می تـــوانی علــم تفسيـر/ ولی كوشش نما اجـرای قرآن

خـــــدايا رحمتی فــرما به "ذوقی" / شـــــود جـوينده و دانای قرآن

لحظــــــــــــــــــــــه های آخر قبل از ظهور

نامـــــــــــــــــــــــــــــــــه اعمال من منفی نور

مثبــــــــــــــــــــــــــــــت اعمال من منهای حق

ظاهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــر اعمال من غرق غرور

هیچوقـــــــــــــــــــــــــــــــــت نادم نبودم یک شبی

غرق شـــــــــــــــــــــــــــــور بیخودی نه یک حضور

حاش لله مــــــــــــــــــــــــــــــــن گدا باشم بر او

صــــــــــــــــــــــــد گنه کردم شدم من دور دور

شــــــــــــــــــهوت آمد بنده اش با سر شدم

منصـــــــــــــب آمد در دلم صد شور شور
 

عـــــاقبـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت من ماندم و یک آرزو

می شــــــــــــــــــــــــــــــــــود آیا ببینـــــــــــم روی او؟؟!!

 

رقص گلها

رافع عسر و حرج می رسد انشاء الله / یعنی آن ختم حجج می رسد انشاء الله

مژده بر منتظران مهدی (عج) زهرا (س) بدهید / عنقریب عصر فرج می رسد انشاء الله

دلـــم گــرفتــه زین همه

هــوای پـر غبــار عشــق

کسی نمی دهد نشـان

ز یار غــم گسار عشــق

من از تبـــــــار انتــــــظار

به راه تــــو نشستــه ام

در این غروب خون به دل

بیــا ببین چه خستـه ام

من از تـو زنــده میشـوم

دلـــم گــرفتــه از غمـت

می شکنم در هـر دمی

از این سکــــوت ماتمـت

دلــــم گـرفتـه زین همه

نــدای عشـــــق پـر ریـا

ای عشــــق پاک عالمین

یا ابن الحسن آقا بیا...

وبلاگ شهر دل

تمام لحظه هایت را غـــــــــــروب درد می دانی

و غم را در غزلهایت به جای عشق می خوانی

همیشه در خیـــابان با تن خستـه غمـی داری

و می گویی به زیر لب (منم در خویش زندانی)

صدای موج می پیچد چنان در ساحل چشمت

که می فهمم مثل در یای خـــــــــــــــروشانی

و گاهی از دل کــوه جنــون فـریاد می آری

که ازپژواک صوتت شهر می فهمد پریشانی

چنان از وسعت غـم های تـو در غربتــم امـروز

که می گویم همیشه با خودم غم را نمی دانی

چنان آشفتـه ای در دل که با تن پوشـی از آتـش

«به خود حق میدهی در کوچه سیگاری بگیرانی»

فرهاد مرادی

ای چشـم های خیـــــره در آرزوی دیــدار

دیریست مانده بر جای ته کامهای سیگار

اما هنــوز در دور حتـی سراب هم نیست

تا لحظه ای بیـــابـــــم آرامشی از این کار

مانـدم دوباره خیـــــــــــــره  در راه تا بیاید

روز و شبــم یکی شد در سرزمین اسرار

ابـــر سیــاه زخمی غـرید بر ســـــــر من

برخیز ای شکسته ، ای مانده در غم یار

ماندم دو باره مثل دیروزهای امروز

تا بشکنم دوباره آئینـه مثل هر بار

ای کاش رفتـه بــودی از آسمان ذهنم

دیری است مانده ام من در آرزوی دیدار

گل کردی و همیشه در ذهن من شکفتی

برگرد تا همیشه غـــــــــــم را ز شانه بردار

فرهاد مرادی

دو باره آمــده ای بر فضــای خانه ی من

توان عشـق نمانده به روی شانه ی من

دو باره آمـــدی و زخـم کهنـه ام گل کرد

شکسته دل تن خسته همین نشانه ی من

اگر چه بــوی غــــریبـی نشستـه بر تن تـو

« دلــم گرفته برایت » همین بهـانه ی من

منی که در دل دریا  اسیــــــر طــــــوفانــم

دوباره نیست کسی که شود کرانه ی من

صــدای صائقـه پیچیـد در فضــــــای تنــــم

تگرگ سرد نشسته به سقف خانه ی من

هــوای عشـــــق دمیده دوباره بـر دل تـو

سرود خستگی و غم شده ترانـه ی من

فرهاد مرادی

رقص گندمــزار شوری تازه داشت

آفتــاب عشـق نـــوری تازه داشت

جاده های سخت فرسنگی هنوز

عاقبت پیوستـه دوری تازه داشت

چشمهـای خیــره اینجا بی فروغ

شاید اینجا عشق کوری تازه داشت

در پس احساسها گم گشتـه بود

مرد یک حس صبـوری تازه داشت

او برای صید ماهیهای پیـــر

با دل مغـرور تـوری تازه داشت

مرگ خود را در دلش می پر وراند

فرهاد مرادی

وقتی که نام  پاک تو جاری ا ست بر زبان

انگار فارغ است دل از گــــــردش زمان  

در خاطرات سوخته ی ذهن خسته ام

تنـها نگاه شعلـه ورت می شـود عیـان  

چشم نیـاز خویش به چشمت گشوده ام

شاید کنی دوباره نگاهـم عزیز جان  

آنقدر تشنه ام که دعا می کنم مگر

از آسمان شــراب ببـارد به جاممان  

من بی شما شکسته ترین مرد عاشقم

یک جملـه صـادقـانـه نوشتــــم برایتـــان

از پیــرها دگــر سخن عشــق را مپـرس

شوری است عاشقانه در اندیشه جوان

رها شو  ای دل مغرور از کمند غـرور

غرور با تـو عجین است ای دل مغرور

تـو از عشیره ی جهلی و از قبیله ی ظلم

همیشه از تـو گریزان شکوه جذبه ی نـور

به چشم خیره ی من بنگرید و بی تردید

حقیقتی است ز چشمان خفتـه یک کور

مرا به زمـزمه ای  عـــاشقانه تر خـوانید

که رفته است دگر از دل آن ترانه و شور

به چهره ام منگر من نمایی از دردم

به سینه ام غم مجنون ز ابتدا تا گور

به ساز سینه ی خود پاسخی ندادم چون

همیشه هست به دل نالـه های یک تنبـور

مرا به محکمه ی سبــــــز سینــه ها ببرید

اگر چه هست ز چهره همیشه شرم حضور

فرهاد مرادی

شوق رفتن بود و من پیوسته در راهـی غریب

در نگاهم موج حســـــرت در دلـم آهـی غریب

گرچه در محدوده ی شاهی گدایی خسته ام

مانـده ام در سرزمین غربت شاهی غریب

باز هم فصل درو شد کاه و گنـدم روی هم

خرمن تقدیر هم شد من شدم کاهی غریب

یوسفم اما دلـــم در حســـرت یوسف شدن

شاید افتم مثل یوسف در دل چاهی  غریب

من به راه خویش عادت کرده ام اما هنوز

راه در اندیشـه ام گه آشنا گاهـی غریب

آسمان غربت من در سیـــاهی مانده است

چشمهایم خیره برشب در پی ماهی غریب

فرهاد مرادی

در زمین دیـر زمانی است زمین گیر شدم

آسیـابان فلک گفت که من پیــــــــر شدم

زندگی سهم من از مرحله ی عشـق نبود

بس که غم خوردم از این سفره ی غم سیر شدم

تیـــر جـــادوی نگاهی به نگاهی افتاد

لا جرم ،آمـدم و حاصل این تیـــر شدم

روزگاریست در اندیشه ی خود غوطه ورم

آمدم حیف که بازیچه ی تقدیر شدم

کودکی بـودم و وابستـه به مهـر مادر

روزگاریست که من طعمه ی تغییر شدم

سالها مثل کتابـی که سراسر درد است

در غــم و درد فـــرو ماندم و تفسیر شدم

فرهاد مرادی

تقدیم به مولای سبز پوش  موعود امام زمان (عج)

ماندیــم ز دیدار تــــــو  آواره و  حیــــــــــــــــران

ای عشق خدایی همه ای چشمه ی جوشان!

چشمان شقایق همه در راه تــو  مانده است

ای شور غــــــــــــزل در نفس  سبــــز بهـاران

دیریست در اندیشه ی خود غوطه ورم تا

با نام تــو آذین شود این سینـه به عرفان

سرگشته و حیران همه در ورطه ی طوفان

ای ساحل امنیت این شیعه مسلمان

زندان جنون گشته زمین بی نفس تو

برگرد بیـا ما همه چون خیل اسیـران

مولود تویـی وعـده ی موعود تویی تـو

برگرد عدالت بنما  ظلـــــم بســـوزان

تو آیه ی عشقی تو همه سوره ی عدلی

ای نـور تجلی شده از صـاحب قـــــرآن

در حد توان نیست که وصف تو بگویند

گــر جمع شـوند و بنـگارند دبـیــــران!

فرهاد مرادی

تـو از روح خـدایـی تا ثریا هـم مجالــی هست

ببین از سیب حوا در زمین هم سیب کالی هست؟

تـو سبــزی ، سبـز سبــزی ، با تمام معنی بـودن

ببین از نسل تو ای سبز اینجا هم نهالی هست؟

ببین ای یوسف زیبـــا که در تعبیــر خواب من

برای چشمه ی عشق و محبت خشکسالی هست؟

تمام فصلهای من زمستانی است طولانی

نمی دانم برای فصل هایم اعتدالی هست؟

اگر چه عشق را با گل هــزاران بار می چینم

نمی دانم که آیا  در زمستان پامچالی هست؟

سوالات دلـــم در سینــه ام  محبـوس می مانند

و می پرسم همیشه از خودم  آیا سوالی هست؟

فرهاد مرادی

مـردی که دائـم در مسیر پاک نور است

از چالـه های معصیت همواره دور است

دل در حـریـــــم سرزمیـن عشــق دارد

در اظطراب جاده ها مردی صبور است

در پیش رو صد مرحله افتـادن و کوه

آیینه ای از پایداری همچو مور است

اندیشه ی ماهی فقط آغوش دریاست

گرچه مسیــر رودخانه غــرق تـور است

بایـد بــرای راه  فکـــــــــری کــــرد  آری

با عشق باید رفت وقتی عقل کور است

فرهاد مرادی

قسم بر ریشه ی ایمانت ای عشق

شدم  هر بار من حیرانت ای عشق

کدامین چشـم زیبــــایی گــــرفتـــه

نگاه عــــاشقی از جـانت ای عشق

بیـا چشمان ما را باز تر کن

غــروب روزها را باز سر کن

برای نغمـه های عـاشقانه

قناریهای عاشق را خبر کن

بیـا چشمی به راه تــو نشسته

و مردی که غرورش را شکسته

برای گفتن یک حرف از عشق

لبانش را نگاهت باز بستـه

منی کـه با تمـام  درد ها ســر در گـریبـــــانم

تمام زندگی را شاخ و برگی خشک می دانم

زبانــــم در تلنبار غـم و درد است می دانم

و چون روح شقایق با زبانی لال می خوانم

تـو از آیینـه ها می پرسی و من از زبان گل

تـو آن تصویر می بینی و من در خاک می مانم

منم آن چوب خشک جنگلی در دست های تو

بیا آتش بـزن !  آتش بـزن !  آتش !  بسوزانـم  

اگر چه کوچه های شهر با من آشنا هستند

ولی چنـدی است آواره در آن بـی نقطـه میدانم

همیشه مونس من در شکوه خلوتم شعر است

و هر شب بر حضور خواجه ی شیراز مهمانم

نگاه چشمهایم ! حلقه ای شد روی در شاید

بیــاید تا بتــابد در غــــــروب ســـرد چشمانـم

فرهاد مرادی

گــونه های خیس از آن شماست

عشق هم پیوسته مهمان شماست

آسمان در حیرت خود مانده است

وسعت یک آسمان جان شماست

تیله های چشمتان سرشار خون

عاشقی در خون جوشان شماست

حسرت یک حرف دل از آن ماست

عین و شین در قاف قربان شماست

کار طـو فـان با تلاطـم حـاصل

جزر و مد اشـک چشمان شماست

کاش می شد جمله ای زیبا نوشت

جمله ای زیبــا که شایان شماست

فرهاد مرادی

 
دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تـو

سپندوار زکف داده ام عنان بی تـو

ز تلخ کامی دوران نشد دلــم فارغ

ز جام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چو آسمان مه آلـــوده ام  ز تنگ دلی

پر است سینه ام ز اندوه گران بی تو

نسیم صبح نمی آورد تـرانه شوق

سـر بـــــهار ندارند بلبـلان بـی تـو

لب از حکایت شبهای تار می بندم

اگر امان دهدم چشم خون فشان بی تو

چو شمع کشته ندارم شراره ای به زبان

نمی زند سخنـم آتشـی به جـان بی تـو

زبی دلی و خموشی چون نقش تصویرم

نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیـق صبــر بـه زیـــر زبان تشنـه نهم

چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو

گزارش غــم دل را مگـر کنـم چو امین

جدا ز خلق به محراب جمکـران بی تو

مقام معظم رهبری

در جواب به شعر معروف حضرت امام خمینی (ره)

تو كه خود خال لبی از چه گرفتار شدی

تـو طبيب همه ای از چه تـو بيـــمار شدی

تو كه فارق شده بودی ز همه كان و مكان

دار منصور بريدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر

ای كه در قـول و عمل شهــــره بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشيدی

وه كه بـر مسجديـان نقطـه پـــرگار شدی

خرقه پيــر خراباتی ما سيره توست

امت از گفته در بار تو هشيار شدی

واعـظ شهـــر همه عمـــر بـــزد لاف من

ی دم عيسی مسيح از تو پديدار شدی

مقام معظم رهبری(مدظله العالی)

 
از سرجان بهر پیـوند کسان برخاستم               

چون الف در وصل دلها از میان بر خاستم

واژگون  هر چند جام روزیم چون لاله بـود            

از کنار خوان قسمت  شادمان برخاستم

بــزم هستی را فرض مهر فروزان تــو بـود       

همچو شبنم چهره چون کردی عیان برخاستم

همچو بلبل با گــران جانان ندارم الفتی         

طوطیان چون لب گشودند از میان برخاستم

از لگد کـوب حـواث عمــــر دیگر یافتم                 

چون غبار از زیر پای کاروان برخاستم

طاقت دم سردی  دوران ندارم همچو گل           

دربهار افکنده رخت ودر خزان بر خاستم

آزمودم عیش راحت را بـه کنج دام تـو               

از سر جولانگه کون ومکان بر خاستم

صحبت شورده حالان مایه شوریدگی است   

^{مقام معظم رهبری}

 
دل را ز بی خودی سـر از خود رمیـدن است

جـــان را هــوای از قفس تن پـــریـدن است

از بیـــم مـرگ نیست که سـر داده ام فغـان

بانگ جرس به شوق به منزل رسیدن است

دستـم نمی رسد که دل از سینـه برکنـم

باری عـلاج شـوق گـریبـــان دریـدن است

شامم سیه تر است زگیسوی سرکشت

خـورشید من برآی که وقت دمیـدن است

بــوی تـو  ای خلاصه گلــزار  زندگی

مرغ نگه در آرزوی پر کشیدن است

بگرفت آب و رنگ ز فیض حضــور تـو

هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم

تقدیـر غصـه دل من ناشنیـدن است

آن را که لب به دام هـــرس گشـت آشـــــنا

روزی «امین» سزا لب حسرت گزیدن است

مقام معظم رهبری

^{مقام معظمرهبری}

سرخوش ز سبوی غم  پنهانی  خویشم        

چون زلف تــو سرگرم پریشـانی خویشم

در بـــزم  وصال  تــو  نگویم  زکم وبیش        

چون آیینه خوکرده به حیرانی خویشم

لب  باز  نکردم  به  خروشـی  و  فغان         

من  محــرم  راز دل  طـوفانی  خویشم

یک  چند پشیمان شدم از رندی و مستی       

عمـری  پشیمـان  ز  پشیمـانی  خویشـم

از شوق  شکر خند لبش جان نسپردم          

شــرمنـده  جـانان  بگـرانجـانی خویشم

بشکستـه تر از خویش ندیـدم به همه عمر

افســرده دل از خویشـم و زندانی خویشـم

^{مقام معظم رهبری}

ز آه سینـه سـوزان تــــــرانـه می سازم

                  چو نی زمایه جان این فسانه می سازم

به غمگساری یاران چو شمع می سوزم

                  بــرای اشـک دمادم ،بهــانه می سازم

پر نسیـــــم به خـــوناب اشک می شویم

                  پیـامــی از دل خـونین روانـه می سازم

نمی کنم دل ازین عرصــه شقایـق فام

                  کنــــار لاله رخــان آشیـانــه می سازم

در آستان به خون خفتگان وادی عشق

                  بـرون ز عالـم اسباب،خـانـه می سازم

چو شمع بر سر هر کشته می گذارم جان

                  ز یک شـراره هــزاران زبـانـه می سازم

ز پاره های دل من شلمچه رنگین است

                  سخن چو بلبل از آن آشیـانه می سازم

سر و تن و دل و جان را به خاک می فکنم

                  برای تیـــر تــو چندین نشــانه می سازم

کشم به لجه شوریدگی بساط " امین "

                  کنون که رخت سفر چون کرانه می سازم

ای خدای مهربان و پاک ما!

دفن كن شمشيــر را در خاک ما

ما ز شرک و شمر و شيون خسته‌ايم

ما ز برق كوه آهن خسته‌ايم

سوختيم ای كرت كار بامداد

ما نداريم ابر و باران را به ياد

شهر باران را به رومان باز كن

خاكــــمـان را معـــدن آواز كن

نسل ما صد پشت خنجر ديده است

قرنـها اين خــاک قيصر ديده است

خان عليا،خان سفلی،خان خواب

خان صد شبنـم ده و صد پاچه آب

بارالـها! عــرصـه بـر گل تنـگ شد

روح شبنم در صحاری سنگ شد

بارالـــــــها !  ناودانهـامان كرند

خوشه‌هامان خسته و ناباورند

خاک ما نسبت به گل مسئول نيست

كشت شبنـــم بيـن ما معمول نيست

ما به تعويـق زمـان افتــاده‌ايم

ما به كنج كهكشان افتاده‌ايم

از تو می جوييم سمت باد را

سايه‌های سبــز بی فرياد را

ما گرفتاريــم با جرمی جهول

در ظلومستان عصری بی رسول

رقص ما برگردد تشييع تن است

بهترين آوازمان از شيون است

ما گرفتاريم در قرنی مذاب

زير سقف سرب عصری لاكتاب

خاک خواهان،دشمن سنجاقكند

دوستداران شقايق اندكند

نهر راه سبزه را گم كرده است

نرخ زيبايی تورم كرده است

جز صدای شوم شبنم خوارها

نيست باغی در طنين سارها

نسترن رسوای خاص و عام شد

خون داوودی مباح اعلام شد

زاهدان رفتند شب با قافله

نيست آواز نماز نافله

هيچ كس با گريـه خود قهر نيست

لولـی بربط زنـی در شهـر نيست

ماه رفت و ياس ها ياغی شدند

سيبهای كرمكی باغی شدند

كودكان با نی لبک بيگانه‌اند

دختران در حسرت پروانه‌اند

كس چراغ عشق را روشن نكرد

عكس گل را نقش پيـراهن نكرد

اين همان عصر سياه ثانی است

اين كمون آخر ويرانی است

دامـــداران ولايـت غــافلند

گوسفندان رسالت بزدلند

ما به فرعونی ترين قصر آمديم

ما به موسی ترين عصـر آمديم

باغــداران «فلسطين» مرده‌اند

شاعران «دير ياسين» مرده‌اند

كس نيــارد در قدمگاه هجا

مستحبات شقايق را به جا

ما به سوی آبــهای ناگـــوار

بسته‌ايــم از بركه بابونـه بار

ای خدا! آواز ده خورشيد را

بين ما تقسيم كن توحيد را

گله‌ای بخش از شبـانان امين

رسم شيون را برانداز از زمين

دست هر آلاله يک بيرق بده

كسب و كار بـاد را رونـق بده

قفل شبهای «حرا» را باز كن

كوه بعثت را طنين انداز كن

از زمين بردار رسم لـرزه را

منــزوی كن آبهای هرزه را

احمدعزیزی

حـدیث روی تــو دیــوانه ام کرد

غــروب هجر تــو ویـرانه ام کرد

چنان بی تابــم از هجــر رخ تو

مرا این درد بی کاشانه ام کرد

غمش دائم مـــرا دیـــوانـه کرده

مرا مست  از می میخانه کرده

بیـــا ای قاصدک از او خبـــر ده

سکــوت او مـــرا بیچـــاره کرده

کجا رفتــی تــو ای مه پیکر من

بیــــا ای ســـرو نیکو اختــر من

شدم آواره ی دشـت و بیـــابان

حدیث عشق تـو شد مصدر من

ستاره حیدری

باز،دل بـی تـو اسیـر درد بـی درمــان است

آسـمان غـزلـــم چـو شعـر بـی پایان است

باز مـرغ دل من،گمشده ی طــوفـان است

سهم من از عشق تو،دیده ی گریان است

رفتــی و دلــــم ز  زندگـی سیـــر شده

بیچــاره دلــــم ز عشـق تـو پیـــــر شده

پر غصـه شد این دلــم از این درد فــراق

از چشم من اشک و خون سرازیر شده

ستاره حیدری

دلم دائـم بدنبال نگار است

برای دیدن او بیقــرار است

اگـــر هر روز رویش را نبینــم

هوای آسمانـم پر غبار است

نگاهت روشنی بخش شب من

فـــراقت مـایـــه ی درد و تب من

تو رویـای منی در هر شب و روز

بــود ناـمت همیشـه بـر لـب من

ستاره حیدری

ببار ای چشم بارانی،که یارم برنمی گردد

طبیب قلـب بیمــــــار و نگارم برنمی گردد

بسان شمع سوزانم من از غمها پریشانم

اگر حتی،همیشه خون ببارم برنمی گردد

نشستم گوشه ی خانه همیشه چشم بر راهم

دگر لبخند،بــر شب های تارم برنمی گردد

بهارم گشته چون پاییــز و من در خـانه غمگینم

دلی از داغ او آشفته دارم برنمی گردد

شدم چون مرغ افسرده میان این قفس محبوس

انیس و مونس این قلـب زارم برنمی گردد

ستاره حیدری

(ماتریس متقارن ادبی)

از چهره افروخته گل را مشکن!

مشکن به چمن ای مه من قدر سخن!

دست آن شيـخ ببــوسيـــــد كـه تكفيـــرم كرد

محتسب را بنـــــوازيــــــــد كـــــه زنجيــرم كرد

معتكف گشتـــم از اين پس، بـه در پيــــر مغان

كه به يک جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد

آب كوثــر نخــــــــــــورم، منّت رضــوان نبــــــرم

پرتــــــو روى تـــــو اى دوست، جهانگيـــرم كرد

دل درويـش به دسـت آر كــه از ســـــــرّ اَلَست

پـــــــــــــرده بـرداشتـــه، آگاه ز تقديــــــرم كرد

پيــــــــر ميخـانه بنــازم كه به سر پنجه خويش

فـانيـــم كــرده، عـــدم كـرده و تسخيــــرم كرد

خــــــــادم درگه پيــــــرم كــه ز دلجــــويى خود

غـــافل از خــويش نمــود و زبــــر و زيـــــرم كرد

حضرت امام خمینی (ره)

شب تاریک کنار تـو به سر می آید

نام زهــرا به تـو بانـو چقدر می آید

آبرو یافته هر کس به تو نزدیک شده ست

...خــار هم پیش شما گل به نظر می آید

ونبوت به دوتا معجزه آوردن نیست

از کنیزان تـو هم معجزه بر می آید

به کسی دم نــزد اما پـدرت می دانست

وحی از گوشه ی چشمان تو در می آید

پای یک خـط تعـالیـــم تــو بانــو! ولله

عمر صد مرجع تقلید به سر می آید

مانده ام تو اگر از عرش بیایی پایین

چه بلایی به سر اهل هنـر می آید

مانده ام لحظه ی پیچیدن عطر تـو به شهر

ملک المـوت پـی چنـد نفـــــــــــر می آید؟!

همه گویند گرانی شده است

به غذا اندیشند ،به خوراک و پوشــاک

نه به ارزشها،نه به آنچه باید،

یا به آنچه شاید،محکی بر من و تو باشد آن

چه کسی می گوید:

که کنون فصل گرانی هاست؟

آنچه تو اندیشی که گران گردیده،

حیف باشد که شود،محور اندیشه‌ی تو

چشم جان باز کن و نیک نگر،که تو یک انسانی

تو گل سر سبد و اشرف این و آنی

و دراین بین فقط

این توئی ای انسان که بسی ارزانی

اندکی نیک نظر کن که شده عصر فراوانی ها

نه فــراوانیِ تنها ، که شده دوره‌ی ارزانی ها

هتکِ حرمت به همه ارزشها،

چه فراوان شده است.

بی حیائی و هوسرانی و راه باطل،چه نمایان شده است.

خوردن از جیره‌ی بیت المال آسان شده است.

دین فروشی ارزان

خوردن مال یتیمان و ضعیفان ارزان

طعنه بر حجب و حیا و شرف ،ارزان ،ارزان

تهمت و غیبت و بهتان و دروغ،

هریکی از یکی ارزانتر و ارزانتر شد

چه کسی می گوید که کنون فصل گرانی هاست

و تو ای شیعه بیدار،که آوای عدالت همه دم بر لب توست

جامه‌ی منتظران برتن و آوای دعای فرجش بر لب توست

همتت محکم دار،

قدمی را به جلوتر بردار،

که عزیزی به درون خیمه،

همچنان منتظر است.

امشب به زمین خُلد مخلد شده پیدا

نادیده رخ خالق سرمد شده پیدا

در بیت ولا روی محمد شده پیدا

با خَلق بگوئید که احمد شده پیدا

حق داده به شاه شهدا دسته گل امشب

تبریک بگوئید به ختم رسل امشب

خیزید که حورا غزل عشق سروده

آئید که از کعبه علی جلوه نموده

فرزند حسین بن علی چهره گشوده

دل از پدر و زینب و عباس ربـوده

پیداست در او جلوه ی پیغمبر و آلش

گلبوسه گرفته حسن از ماه جمالش

بر،داد به هستی شجر عصمت لیلا

حـورا ز بهشت آمده بر خدمت لیلا

انداخت گل از وجد و شعف طلعت لیلا

لبخند زنـد فــاطمه بر صـورت لیلا

با آمنــه گوئید عروست پسر آورد

سر تا بقدم مثل تو پیغامبر آورد

در ظلمت شب مرغ سحر خوش خبری کرد

خورشید حسین بن علی جلوه گری کرد

بیرون شد و بر نسل جوان راهبری کرد

طفلی که به مخلوق دو عالم پدری کرد

بر خلق صفـا داد صفـا داد صفـا داد

هر درد شفا داد شفـا داد شفا داد

او باقی و خوبان دو عالم همه فانیش

پیران همه مرهون عنایت به جوانیش

تا آن سوی عالم اثر لطف نهانیش

صد باغ بهار است به یک برگ خزانیش

او قلب نبی عشق علی جان حسین است

جانش نتوان گفت که جانان حسین است 

شعاع درد مرا ضرب در عـذاب کنید
مگر مساحت رنج مرا حساب کنید
 
محیط تنگ دلم را شکستـه رسم کنید
خـطـوط منـحنی خـنده را خــراب کـنید

طنیــن نام مـرا مـوریانه خواهـد خورد
مرا به نام دگر غیر از این خطاب کنید
 
دگر به منطق منسوخ مرگ می خندم
مگـر به شیوه ی دیگر مرا مجاب کنیــد
 
در انجماد سکون،پیش از آنکه سنـگ شـوم
مـــرا بـه هـرم نفســـهای عشـــق آب کنــید
 
مگر سماجت پـولادی سکـوت مـرا
درون کوره ی فریاد خود مذاب کنید
 
بلاغت غـم من انتشار خواهد یافت
اگر که متن سـکوت مرا کتاب کنـید

زنده یاد قيصر امين پور

گفتی:غزل بگو! چه بگویـم؟ مجال کو؟
شیرین من،برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غــزل،ولی
گیرم هوای پر زدنم هست،بال کـو؟

گیرم به فال نیک بگیــــرم بــــــهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

زنده یاد قیصر امین پور