شیعه یعنی تاب وتب نجوای شب

شیعه یعنی معنــی اوج ادب . . .

باز هـم بانـگ اذان چون یک غـــــزل

می شتابـم من سوی خیر العمل¹

بوی بهشت میدهد دست دعای مــادرم

سجده پس از خدا برم بر کـف پای مادرم

مرغ اذان مخوان که او تا به سحر نخفته است

می کنـم این ســحر ادا فــرض قضـــای مـادرم

خدا منعم است و مــربی پـدر بـود مـادر از هر دو دلسوز تر

خدا را پرست و پـدر را ستای ولی جان به قربان مادر نمای

سعی کردم که شود یـار ز اغیـار جدا

آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا

هرکی اومد تو زندگيم
می بردمش تا آسمون
اون روزمی شد رفيق ما
فــردا واسـم بـلای جـون
نمی شه دستِ عاشـق ُبه دست هر کی سپرد
نمی دونم بد ميآورد يا چوب سادگيشو می خورد
هر چی که به سرم اومد تقصير هيچ کسی نبـود
هرچی که بـود پای خودم تـوقصه هام کسی نبود
تقصير هيچ کسی نبـود هرچی که بـود بپـای من
فقط تـو بعد ازاين نيـا ميون لحظه های من
رفـاقتت مـال خـودت،منت نـذار رو سـر من
اون قصه ها تمـوم شده ديگه نيــا دوروبـرم

خداحافظ  ای آبی روشن عشق

خداحافظ  ای عطـر شعر شبانه

***********************

نـرو تنهام نـزار با درد و غـم هام

اگه چه دلخوری از خیلی حرفام

به قـرآنـی کـه از سایش گذشتم

به مـرگ هر دوتامون خیلی تنـهام

****************************

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

و بـرف نـا امیـدی بـر سـرم یکـریــز می بارد

چگونه بگـذرم از عشـق،از دلبستگی هایم؟

چگونه میروی با اینکه می دانی چه تنهایم؟

پـرستو ها چرا پــرواز کردید * جـدایــی را شما آغــاز کــردیـد

خوشا آنانکه دلـداری ندارند * به عشقو عاشقی کاری ندارند

خداحافظ برای تـو  رهایی * بـرای مـن فـقـط درد جـدایـی

 خداحافظ برای تـو چه آسان * ولی قلبم ز واژه اش چه سوزان

                                                        خداحافظ

ای بال و پر شکسته مرا بال و پر مبند
بـــردار بـارم از دل و بــار ســـفر مبند

ای حـاصل علـی نشـوی قـاتل علــی

آه ای كمر شكسته به قتلم كمر مبند

پای فــراق را تـو در این خـانه وامکن
دستی که بسته شد تو بار دگر مبند

چشمت بهشت باشد و مژگان در بهشت
بگشــا مــــــژه , ز باغ بهشتـم تـو در مبند

ای قبله ي علی زچه رو رو به قبله ای؟
راه امیـــد را بـه مـن ای محتـضـــر مبند

جانـــم بگیـــر از من خسته رو مگیر
راه نگـاه را بـه رخ چـون قمــر مبند

حال و روز زخمی تب دار درد آورتر است

لا به لای گــریه های بچـه های داغ دار 

نـالـه هـای مـــــادر بیـمار درد آورتـر است 

با جــراحات لبش گفتــــار دردآورتـر است

گفت با زنجیـر, در زنـدان  شبی دیـوانه ای

عاقلان پیـداست , کز دیوانگان ترسیده اند

این پلک های خسته که بالا نمی رود
دست شکسته جـز به تمنـا نمی رود
لحظه به لحظه فاطمه از هوش می رود
بیرون ولی ز غُصه ی مولا نمی رود
شهر مدینه منتظر مرگ کوثر است
حتی کسی به دیدن زهرا نمی رود
تنها کلام فاطمه عجل وفاتی است
آمین مستمع ز چه بالا نمی رود
هر دم می گرفت سراغ بلال را
می گفت او بـه مأذنه آیا نمی رود
سخت است بین بستر خود جابجا شدن
این دنـده شکسته دگر جا نمی رود
دیگر بـرای شِکوِه از این مردمان پست
سوی اُحُد حبیبه طاها نمی رود
قهر است فاطمه به خدا با تمام شهر
دیگر صدای گریه از اینجا نمی رود
گرچه نفس نفس زدنش هم به سختی است
چـآدر نماز از سر زهــرا نمی رود...

دلهای ما کنار شما آبـــرو گرفت
آقـا چقدر از کرم ت نان به ما رسيد...
ما باب ميل تـو نشديم عاقبت،ولی
لطف تـو هر دقيقه و هر آن به ما رسيد...
خوب است وقت روضه،تو ما را خبر کنی
شايد نـوای آن دل سـوزان به مـا رسيد
يک بار هم از نيابت مـا کربلا بـرو
توفيق،هرچه هست،ز جانان به ما رسيد

ای شـفایت آرزوی مرتضی

اشک تو آب وضوی مرتضی

دارم بـه یـاد،ایـن همه گل،در نـداشـته

گلـهـای ســرخ،چــادرِ مـادر ،نـداشـته

باور نمی کنیم که این خونِ مادر است

گویـا که هیـچ چــاره ی  دیگـر نداشته

دلِ تنگم هـوای مـادر کرد

یاد آن خاطرات غم بارَش

من فقـط زخـم از آن کوچه خـريـدم امّـا
غـرق کابوس شده روز و شب فـرزندم
از شب حادثه روی حسن ام زرد شده
از غـم دلهـره ی او نفسـم سـرد شده
جلـوه ای کـرد که انگار تـو همراه منی
کاش می ديدی علی،پسرم مرد شده

^{بـه نگـاهِ نگــرانت نگــرانــم،چـه کنـم}

^{اهل یثرب ز من و گریه ی من بیزارند}

زندگی ارزش ندارد بی ولای فاطمه

 قلبم آرامش ندارد بی ولای فاطمه

 در سماوات و زمین گر نور می بینی از اوست

 مهر و مه تابش ندارد بی ولای فاطمه

ابر و باد و مهر و مه خدمتگزار این درند

آسمان بارش نـدارد بی ولای فاطمه

مهر او در دل،به جنت چشم بسته می روم

 دیده ام بینش نـدارد بی ولای فاطمه

حجت ما مهدی است و حجت او مادرش

این فلک گردش ندارد بی ولای فاطمه

جنت و فردوس و رضوان،کل باغات بهشت

ارزش گردش نـدارد بی ولای فاطمه

ای خدا جان را بگیر،این عشق را از ما مَگیر

شیعه آسایش نـدارد بـی ولای فاطمه

ولی الله کلامی زنجانی

تـو شعر ناب کتاب زمانه ای مادر * تو بهترین سخن جاودانه ای مادر

از بـاغ می‌بـرنـد چــراغـانی‌ات کنند
تا کاج جشن‏های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تـو را «ابرهای تار»
تنهـــــا به این بهـانه که بارانی‌ات کنند

یـوسف! به این رها شدن از چـاه دل مبند
این بـار می‌بــــرنـد که زنــــــدانـی‌ات کنند

ای گل گمان مکن بـه شب جشن می‌روی
شـایـد به خـاک مـــــرده‌ای ارزانــی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطـه‌ای بتـــرس که شـیطانی‌ات کنند

آب طلب نکــــرده همیشـه مـراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

فاضل نظری

آتش اندر دامن طفلان و لبهای حسین

هر دو سوزانند امـا این کجـا و آن کجـا

تن خــاکی هوس خـانه تکانی دارد

گویی از یار سفر کرده نشانی دارد

دوست دارد که دمی سفره دل بگشاید

پـای دل را که فـرو مانده به گل بگشاید

فرش دل را به ره یار همی بگشایم

بهــر مهمانی دلـدار همی بگشایم

بهـــــر مهمانی آن غــــایب حــاضـر همه جا

او که بوده است به هر کار تو  ناظر همه جا

او کـه آبــادی احــوال خـرابـــــم از اوست

وقت بیداری و هر لحظه خوابم از اوست

ای که جانم همه جا از تو صفا می گیرد

در تب عشق تو می میرد و پا می گیرد.

هر کجا صحبت نـور است تو خود آنجایی

حرفی از باب ظهور است تو خود آنجایی

اللهم عجل  الولیک الفرج

  درویش

شـــهـادت لالـه ها را چیــدنـی کرد

به چشــم دل خــــدا را دیـدنی کرد

بـبـوس ای خـواهـــرم قبـــــر بــرادر

شـــهادت سـنـگ را بوسیدنی کرد

زمیـن گــویـی غمی بنهـفـتــه دارد

کـه در دل صـد شــهیـد خفتـه دارد

شهیـدان را بـه نـــور نـاب شـوئـیـد

درون چشــمـه مهـتــــاب شـوئـیـد

شهیـدان چـو  آب چشــمـه پـاکند

شگـفـتــــــا آب را بــا آب شـوئـیـد

بیــــا ای دل از اینجــا پــر بگیـریــم

ره کـاشــــــانـه دیگـــــــر بگیریـــم

بیـــــا گـم کــرده دیــریـن خــود را

ســـــراغ از لالــه پــرپــر بگیــــریم

دلم خـون و دلم خون و دلم خـون

ز داغ این شهیدان کشته مجنون

بیــا ای دوست بـر دشمن بتـازیم

که شدخاک وطن از لالـه گلگون 

عده ای با حزب بعث و  عده ای با حزب عدل هر دو جنگیدند اما این کجا و آن کجا

عده ای در خون و آتش عده ای در پول خلق هر دو رقصیدند اما این کجا و آن کجا

کاش وقتی زنـدگی فرصت دهـد گـاهـی از پــــروانه ها یـادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را وقف قسمت کردن شادی ها کنیم

شعری که مریم حیدر زاده در وصف عسل بدیعی نازنین سروده


بخـواب آروم عسل بانو

که بی تو ساکته اینجا

فرشتـه ام،ولی از آسمان جدا شده ام

ببیـن چگـونه به ایـن درد مبتـلا شده ام

صدای مبهمی از دور دست می شنوم

دوباره محــو  تماشــای ناکجا شـده ام

بیــا  تکان بـده فـانـوس چشم هایت را

که در تلاطـم دریـای غـم رهـا شـده ام

هنـوز حسرت این درد در دلـم باقیست

که دیر با تـو و چشم تـو  آشنا شده ام

شکسته بال تریــنم ،بیــا بـه یـاری من

که بی تو سخت گرفتار این بلا شده ام

مبادا لیله القدرت سـرآیـد،گنه بـر نـاله ام افــزون تـر آیـد

مبادا ماه تو پایان پذیرد،ولی این بنده ات سامان نگیرد...

http://abdollah11.blogfa.com

من گمان می کـردم

دوستی همچـو سـروی سر سبــز

چار فصلش همه آراسـتگی است!

من چه می دانستـم

هیبت بـاد زمستانی هست!

من چـه می دانستـم

سبـزه می پـژمـرد از بی آبـی

سبـزه یخ می زند از سردی ِ دی!

من چه می دانستـم

دل هـر کس،دل نیسـت!

قلب ها ز آهـن و سـنـگ

قلب ها بی خبـر از عاطفه اند...

بعد رفتـم به سراغ چمدان های قدیمی
عکس های من و دلتنگی یاران صمیمی

روزهایی همه محبوس در انباری خانه
خاطراتی همه زندانی در دفتر سیمی

رفتـه بــودم به چهل سالگی غـربت بابا
با همان سوز که می گفت:خدایا تو کریمی

مشهد و عکس پدر،ضامن آهو و دل من
گریه هم پاک نکرد از دل من گرد یتیمی

تازه همسایه ی باران و خیابان شده بودیم
کاشی چـاردهم،رو بـه روی کـوی نسیمی

عشق را تجربه می کردم در ساعت انشاء
شعر را تجـزیه می کردم در دفتــر شـیمی

نام هایی که نه در خاطره ماندند و نه در دل
سـاعت جبــر شد و غُـرغُـر اسـتاد عظیمی

اردوی رامسـر و گم شدنــم در شب مجنـون
رقص موسای عـرب،خنده ی مسعود کریمی

این یکی هسـت ولــی از همـه ی شـهر بـریـده
آن یکی را سرطان کشت،سلامی...نه،سلیمی

این یکی عشق هدایت داشت با عشق فرانسه
آن یکی قصّــه نـویسـی شــد در حــدّ حکیـمـی

آن یکی پنجـــره ای واکـرد از غــربت فـکّه
این یکی ماند،گرفتندش در خانه ی تیمی

این یکی باز منم شــاعـر دلتنـگی یــاران
این یکی باز منم در چمدان های قدیمی

علیرضا قـزوه

بعد تو چندین قیامت دیر شد ما را ببخش
مِهر مُـرد و ماه در زنجیـر شد ما را ببخش

راوی این قصـه از یعقـوب یــادی هم نکـرد
یوسف این قصه دیگر پیر شد ما را ببخش

نازنینـا عـدل مـا را کشت،تـو دیگر مکش
مهربانا ظلـم عالم گیر شد مـا را ببخش

ازحدیث قدسی چشمت کسی شرحی نخواند
مصحـف زلـف تــو بـد تفسیـــر شد مـا را ببخش

ما ندانستیـم راز عقل و سرّ عشق چیست
عقل مُرد و عاشقی تحقیر شد ما را ببخش

تیرمان بر سنگ خورد و خون مان بر خاک ریخت
سهم مان دنیـــای پــر نخجیــر شد ما را ببخش

مدتی گر عاشقی از یـاد رفت از مـا مـرنـج
انـدکی گر مثنـوی تأخیـر شد مـا را ببخش

علیرضا قـزوه