بیــــا از صحبت اغیار بگذر                بیــــــا از هر چه جز از یار بگذر  

  که اغیـــــارند با کارت مغــــایـر            چه خواهی مسلمش خوانی چه کافر

.......

  که اغیارند نا محرم سراسر             چه از مــــرد و  چـه از زن ای بـرادر

دل بی بهره از نـــور ولایت            بود نامحـــرم از روی درایت     

ز نا محرم روانت تیــره گردد           قساوت بر دل تـــو چیـره گردد

چه آن نامحرمی بیگانه باشد          و یا از خویش و از همخانه باشد

ترا محرومی از نا محرمان است       که نا محرم بلای جسم و جانست

.......

بیـــــــا یک باره ترک ماسوا کن          خودت را فارغ از چون و چرا کن  

به این معنی که نبود ماسوایی         خدا هست و کند کار خدایی      

دلا یک ره بیا ساز سفر کن          ز هر چه پیشت آید زان حذر کن

که شاید سوی یارت بار یابی           دمــــادم جلــــــوه هـای یـــار یابی 

   دلا بازیچـه نبـــود دار هستی           که جز حق نیست در بازار هستی    

بود آن بنده فیــــروز و موفّق           نجــوید انـدر این بازار جـز حـق

دلا از دام و بند خـود پرستی           نرستی همچــو مـرغ بی پرستی 

چرا خو کرده ای درلای و درگل      از این لای و گلت بر گو چه حاصل

.......

دلا عالم همه الله نور است       بیابد آنکه دائم در حضور است

ترا تا آینه زنگار باشد      حجاب دیدن دلدار باشد

دلا تو مرغ باغ کبریایی    یگانه محرم سرّ خدایی

بنه سر را بخاک آستانش        که سر برآوری از آسمانش

دلا مردان ره بودند آگاه       زبان هر یکی انّی مع الله

         شب ایشان به ازصد روز روشن      دل ایشان به از صد باغ گلشن            

دلا شب را مده بیهوده از دست       که در دیجـور شب آب حیاتست  

.......

دلا شب کاروان عشق با یار     به خلوت رازها دارند بسیار

.......

دلا از ذرّه تا شمس و مجرّه         به استکمال خود باشند در ره

همه اندر صراط مستقیم اند     به فرمان خداوند علیم اند

دلا باشد کمال کلّ اشیا        وصول درگه معبود یکتا

    اگر تو طالب اوج کمالی         چرا اندر حضیض قیل و قالی 

دلا خود را اگر بشکسته داری       دهن را بسته تن را خسته داری

 امیدت باشد از فضل الهی         که یکباره دهد کوهی به کاهی

ز وسواس است علّتهای روحی  //   که نبـود روح را هرگـز فتـوحی

..........

ترا با عزم جزم و همّ واحد //  کشاند روح قدسی در مشاهد

و گرنه با همه چندین دلی تو  //  ز کشت خود نیابی حاصلی تو

نشد تا جان تو بی عیب و بی ریب //  دری روی تو نگشایند از غیب

..........

بیا ایخواجه خود را نیک بشناس

که انسانی به سیرت یا که نسناس

به سیرت ار پلیدی چون یزیدی

چه سودی گر بصورت بایزیدی

..........

 سراسر صنع دلــــــــــدارم بهشت است  

بهشت است آنچه زان نیکو سرشت است

..........

 ز ذاتی کوست عین رحمت ایدوست

 نباشد غیــــر رحمت آنچـه از اوست

..........

 کدامین ذرّه را در ملک  هستی  

نیـابی رحمت ار بیننده هستی

 گل و خارش بهم پیـوسته باشد  

که از یک گلبن هر دو رسته باشد

..........

نه استقلال اهل اعتزال است  

نه جبر است و سخن از اعتدال است

..........

چو در توحید حق نبـود سوایی //  سخن از جبــر چبود ؟ ژاژخایی

کدامین جابر است و کیست مجبور //  عقول نارسا را چیست منظور

هر آن بدعت که پیدا شد در اسلام // چو نیکو بنگری ز آغاز و انجام

همه از دوری باب ولایت  //  پدید آمد سپس کـرده سـرایت

..........

جهنم را نه بودی و نمودی //  اگر بد در جهان از ما نبودی

ز افعال بد ما هست دوزخ  //  فشار نزع و قبر و رنج برزخ

رباید دلبــر از تـو دل ولی آهسته آهسته

مراد تو شود حاصل ولی آهسته آهسته

  سخن دارم ز استــــادم نخـــواهد رفـت از یـادم  

که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته

تحمّل کن که سنگ بی بهایی در دل کوهی

شود لعل بسی قابل ولی آهستـه آهستـه

  مزن از نا امیدی دم که آنطفل دبستـانی  

شود دانشور کامل ولی آهسته آهستـه

 سحرگاهی دل آگاهی چه می نالید از حسرت 

که آه از عمـر بی حاصل ولی آهستـه آهستـه

  خرامـان بگــــــذرد از خطّه ی ایـــران غــزلهایـم  

بهند و سند کشد محمل ولی آهسته آهسته

 بلطف پیــر میخــانه حسن بگرفت پیمانه 

بامیدش شده نائل ولی آهسته آهسته

 ديوان اشعار علامه حسن زاده

   

 گفتی غبـار از دل بـبـر تا منــــزل جـــانان شـود