زیباترین خوی زن، نجابت اوست. ارد بزرگ

در دنیا تنها دو چیز زیباست، زن و گل. مالرب 

مردان قانون وضع می کنند و زنان اخلاق به وجود می آورند

کونته ورسیه

خشم زن مانند الماس است می درخشد اما نمی سوزاند 

رابیندرانات تاگور  

منشأ هر کار بزرگی زن است،زن کتابی است که جز به مهر و محبت خوانده نمی شود

لامارتین  

اگر شناخت زن و مرد نسبت به ویژگی های درونی و بیرونی

یکدیگر بیشتر گردد کمتر دچار گسست می شوند. ارد بزرگ

زن وقتیکه دوست بدارد،غیر از محبوب خود چیزی را نمی بیند و هرچه عاطفه،

مهربانی و نوازش و فـداکاری دارد تنـها برای او به کار می برد.  آلفونس دوده

پیش بینی امام خمینی(ره) از حوادث امروز مصر:

واجب است بر زن و مرد مصری که قیام کنند

ملت مصر اعتنا نکند به این حکومت جائری که اعلام می کند که ما هر کس اسم از اسلام ببردسرکوب می کنیم.بدانند که اسلام در مصر در خطر است و واجب است بر زن و مردمصری که قیام کنند و این حکومت فاسد را،که از اول اعلام جنگ با اسلام داده است،سرکوب کنند.

آثار بیانات گوهرگونه امام خمینی(ره) که مدتها پس از ایرادشان به وقوع می پیوندد،بیش از پیش انسان را با عمق نظریات بنیانگذار فرزانه انقلاب اسلامی آشنا میکند.حوادث چند هفته گذشته در برخی کشورهای عربی و اسلامی و خصوصا وقایع  مصر،از جمله مسایلی است که امام خمینی سالها پیش به آن پرداخته اند و مردم مصر را به قیام علیه "مبارک" دیکتاتور فراخوانده اند.

فتوای امام خمینی در رابطه بابی اعتنایی مردم مصر به حکومت نظامی:

ملت مصر از حکومت نظامى نترسد و به او اعتنا نکند و همان‏طور که ایران حکومت نظامى را شکست و به خیابانها ریخت، آنها هم بشکنند و به خیابانها بریزند و این تفاله‏هاى امریکا را بیرون بریزند. ملت مصر ننشینند تا این قدرت از بین رفته دوباره دست و پاى خودش را جمع کند و نفوذ خودش را بر ملت تحمیل کند. امروز روزى است که ملت مصر باید قیام کند

ملت مصر امروز قدرت دستش است.ارتش معلوم نیست که با دولت باشد،مگر آنهایى که جیره خوار امریکا هستند.ارتش مصر توجه کند به اینکه اگر بخواهد پشتیبانى کند از این حکومتى که اعلام کرده است که من تابع امریکا هستم و اسرائیل و من هرکس دم از اسلام بزند او را خفه مى‏کنم، این ننگ را به خودش،ارتش مصر راه ندهد و مهلت ندهد تا بعد از این،باز اسرائیل بیاید و به شما حکومت کند،و اسرائیل و امریکا مقدرات شما را در دست بگیرند

مصر در آخر الزمان:

روايـات پـيـشامدهايى كه پيرامون مصر وارد شده متعدد است...نخست روايات بشارت دهنده پيامبـر(ص)به مسلمانان جهت فتح مصر بدست آنان،تا برسد به روايات مربوط به استيلاى مـغـربـى هـا بـر مـصـر در حـوادث انقلاب فاطميان و بالاخره حوادث زمان ظهورحضرت مهدى(ع)، بيان مى شود.

امـا پـيشامدهاى زمان ظهور با حوادث تاءسيس دولت فاطمى در منابع بيان پيشامدها در هم آمـيـخته است.زيرا در روايات مربوط به حضرت مهدى(ع)،ورود سپاه مغربى به مصر نـيـز ديـده مـى شـود...و راه تـشخيص آن،وجود روايتى است كه دلالت بر پيوستن آن به زمان ظهور و يا پيوستن به حادثه معينى به حادثه هاى زمان ظهور حضرت،مانند خروج سفيانى و غير آن داشته باشد.

بـا مـلاحـظـه دقـيـق،فـقط سلسله رواياتى در دست ما مى ماند كه پيشامدهايى را در مصر عـنـوان كـرده اسـت بـدون ترديد آن حوادث از جمله پيشامدهاى زمان ظهور حضرت مهدى(ع) بوده و يا به احتمال قوى از آنهاست.

از آن جمله،روايات مربوط به كشته شدن فرمانرواى مصر بدست مردم آن كشور است كه ايـن روايـت بـطـوريـكـه در كـتـاب بـشـارة الاسـلام ص 175 بـه نقل از ارشاد مفيد ديده مى شود، بعنوان يكى از نشانه هاى ظهور مهدى(ع) آمده است.

مجنون حریف غصه لیلانمی شود

زخم فراق بی تـو مداوا نمی شود

فالی زدم به حضـرت حافظ باز گفت

بخت همیشه بستـه ما وا نمی شود

آب از سرم گذشت دراین موج بیکسی

ســـاحل حــریف طعنــه دریـا نمی شود

دلخــوش به هیئتــم که شنیـدم حضور تـو

جــــز در هـــــــوای روضــه ســقا نمی شود

جـــان دو دست حضـــــرت عباس جـان مشک

آقـــــــا بیـــــــا که بخـت دلـــــــــم پــا نمی شود

جان را مپرس با غم هجران چه می‌کند

با تیغ تیـــــز پیکـر عـــریان چه می‌کند

مستـــانـه غمت مِی جنت نمی‌خورد

 سرگشته تو با سر و سامان چه می‌کند 

بودیـــم خـاک و با نگهت کیمیـا شدیــم

بنگر به ذره، مهر درخشان چه می‌کند 

از ابر لطف توست که سرسبز مانده‌ایم

در این کویــــر تَف‌زده، باران چـه می‌کند 

ما را که دید بر سر کویش به خنده گفت

بیـمار ره نبـرده به درمـان چه می‌کند 

ای صــد بهـــار از تــو شکوفا بیـا بیـا

باد خزان ببین به گلستان چه می‌کند

پرسیده‌ای که دوست ز دشمن چه می‌کشد

هیچ آگهی فراق تـو با جان چه می‌کند 

ای منتظر بیــا و نظر کن که داغ هجـر

 با لاله‌های سوختـه دامان چه می‌کند 

در حسرت تو دربدری شد نصیب خضر

 ورنه به سیــر کوه و بیـابان چه می‌کند 

دست نیاز به‌سوی تـو دارد وگرنه نوح

با زورق شکسته به طوفان چه می‌کند

توفیق نصیبم شده از یار بخوانم 

مدّاحی دلدار کنم از دل و جانم

خواهم ز خدا ای هدف خلقت هستی 

تا روز جزا زیر لوای تو بمانم

 المنةُ لله که من وقف تو هستم 

یعنی که گدای تواَم و شاه جهانم!

 وقتی که زبان مدح و ثنای تو بگوید 

شهد عسلت می چکد از هر دو لبانم

جام دلم از عشق تو گردیده لبالب 

این حالت روحانی من گشته نشانم

جز مِهر تو را در دل خود راه ندادم 

مِهر تو شود روز جزا خطّ امانم

سرشار شدم از کرَم واسعه ی تو 

از فیض تو نشأت ببَرد طرز بیانم

 بر طینت من مُهر غلامی تو پیداست 

تزریق شده مِهر تو در روح و روانم

سوگند به زهرا که تویی دار و ندارم 

گر،اَمر کنی در قدمت جان بسپارم

جبریل فرود آمده از سوی خدایت 

حکمی ز خدای احد آورده برایت

آورده برای تو که سلطان جهانی 

تاجی که مزیّن شده با نور ولایت

 «اقرأ» به تو تلقین بکند یار قدیمی 

آوای علی می رسد از غار حرایت

 فرمود بخوان نام خداوند جلی را 

آن کَس که به هر لحظه کند از تو حمایت

شد واسطه ی فیض خدا حضرت حیدر 

یعنی که به دست علی است امر هدایت

 تو با علی هستی و علی با تو دمادم 

هر جا که تو رفتی،شده او پای به پایت

 تو منبع نوری و علی لمعه ی نورت

یعنی که تویی کعبه و او قبله نمایت

 آویخته بر گردن من رشته ی لطفت

مملو ز کرامات تواَم،زیر لوایت

من جز تو و حیدر به خدا یار ندارم

جز لطف شما هیچ مددکار ندارم

ای دوستی ات تاج سر عالم و آدم 

المنةُ لله که تویی سید خاتم

با خُلق عظیمت همه را شیفته کردی 

اسلام ز اخلاق تو شد قبله ی عالم

 مشی تو به اسلام علی عادتمان داد 

این است صراطی که به قرآن شده اقوَم

 تاریخ علی دوستی از ناحیه ی توست 

تویم ولایت به تو دادند مُسلّم

 واقف به تولای علی چون تو کسی نیست

ای یار قدیمی علی،قائد اعظم!

 با دست که شد تاج رسالت بر سر تو؟ 

این دست خدا بود که گشتی تو معمّم!

 معراج،خدا از چه کسی با تو سخن گفت؟ 

با صوتِ که اسرار خدا بود مفهّم؟

هنگام خداحافظیِ آخر معراج

آیا تو نگفتی به خدا یا علی آن دم؟

بالله که این حمد خداوند ودود است

حیدر به خداوند قسَم،اصل وجود است

 قلبم شده امشب حرم حیدر کرّار 

جانم به فدای قدم حیدر کرّار

 بر طالع من شیعه ی حیدر بنوشتند 

نقش است به قلبم عَلَم حیدر کرّار

زنگار،زدوده ز دلم نور ولایت 

گردیده دلم جام جم حیدر کرّار

 اُفتد به تن دشمن تو لرزه ی سنگین

وقتی شنوَد ذکر و دم حیدر کرّار

در معرکه بر روی زمین ریخته سرها

با چرخش تیغ دو دم حیدر کرّار

 روئیده به جان و دل من گلشن مِهرت

از بارش ابر کرَم حیدر کرّار

با نیمه نگاه تو شدم یار ولایت

صد شکر شدم از خدَم حیدر کرّار

از روز ازل تا به ابد دل به تو بستم 

از پیر غلامان شما بوده و هستم

محمد فردوسی

2006

هر کجا که پا نهی ای جان من                                        

   بردمد لاله و بنفشه و یاسمن

پاره گل برکنی بر وی دمی                                           

  بازگردد یا کبوتر یا زغن

در تغاری دست شویی آن تغار                                  

   ز آب دست تو شود زرین لگن

بر سر گوری بخوانی فاتحه                                         

  بوالفتوحی سر برآرد از کفن

دامنت بر چنگل خاری زند                              

 چنگلش چنگی شود با تن تنن

هر بتی را که شکستی ای خلیل                              

  جان پذیرد عقل یابد زان شکن

تا مه تو تافت بر بداختری                          

  سعد اکبر گشت و وارست از محن

هر دمی از صحن سینه برجهد                           

  همچو آدم زاده ای بی مرد و زن

وآنگه از پهلوی او وز پشت او                                   

  پر شوند آدمچگان اندر زمن

خواستم گفتن بر این پنجاه بیت                           

  لب ببستم تا گشایی تو دهن

2003

همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن

                          وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن

دامن سیب کشانیم سوی شفتالو                       

   ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن

نوبهاران چون مسیحی است فسون می خواند

 تا برآیند شهیدان نباتی ز کفن

آن بتان چون جهت شکر دهان بگشادند

      جان به بوسه نرسد مست شد از بوی دهن

تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم   

           که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن

برگ می لرزد و بر شاخ دلم می لرزد                          

         لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن

دست دستان صبا لخلخه را شورانید                    

                تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن

باد روح قدس افتاد و درختان مریم                         

              دست بازی نگر آن سان که کند شوهر و زن

ابر چون دید که در زیر تتق خوبانند                             

           برفشانید نثار گهر و در عدن

چون گل سرخ گریبان ز طرب بدرانید                        

             وقت آن شد که به یعقوب رسد پیراهن

چون عقیق یمنی لب دلبر خندید                         

                بوی یزدان به محمد رسد از سوی یمن

چند گفتیم پراکنده دل آرام نیافت                     

                   جز بر آن زلف پراکنده آن شاه زمن

2001

دم ده و عشوه ده ای دلبر سیمین بر من 

که دمم بی دم تو چون اجل آمد بر من

دل چو دریا شودم چون گهرت درتابد  

سر به گردون رسدم چونک بخاری سر من

خنک آن دم که بیاری سوی من باده لعل 

بدرخشد ز شرارش رخ همچون زر من

زان خرابم که ز اوقاف خرابات توام 

در خرابی است عمارت شدن مخبر من

شاهد جان چو شهادت ز درون عرضه کند

زود انگشت برآرد خرد کافر من

پیش از آنک به حریفان دهی ای ساقی جمع 

از همه تشنه ترم من بده آن ساغر من

بنده امر توام خاصه در آن امر که تو

گوییم خیز نظر کن به سوی منظر من

هین برافروز دلم را تو به نار موسی 

تا که افروخته ماند ابدا اخگر من

من خمش کردم و در جوی تو افکندم خویش 

که ز جوی تـــو بـود رونق شعر تر من

در این بــازار نامـــردی به دنبــال چـه می گردی

نمی یابی نشان هرگز تو از عشق و جوانمردی

بـــرو بگذر از این بازار از این مستــی و طنــازی

اگر چون کوه هم باشی در این دنیا تو می بازی

قصه ی عشق من و تو به قشنگی خیاله
من و تو ماهی و آبیم که جداییمون محاله

می شود ای دوست آیا آن نگاهت را خرید؟
یا بــــرای آســمان ها روی مـاهت را خرید؟
من دلم لبریـز از آشوب و زنگار رو غم است
می شود آیینه وش یه لحظه آهت را خرید؟