دکتر پرویز ناتل خانلری در سال۱۲۹۲در تهران به دنیا آمد.پدر وی اهل ناتل مازندران و از کارمندان وزارت خارجه بود.دکتر خانلری تحصیلات خود را در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران تا درجه دکتری به اتمام رسانید و سپس به تدریس در دانشگاه پرداخت.خانلری از هواداران جدی نوآوری درشعر بود،اما تجدد در شعر را در حد میانه قبول داشت و ازاین نظر میتوان او را پیشگام گروهی خاص از شاعران معاصر دانست.او بیشتر سال های عمر خود را صرف تحقیقات ادبی،تصحیح متن های شعر و نثر نمود؛علاوه بر آن ترجمه آثار خارجی و بالاخره انتشار مجله ادبی «سخن» که به مدت ۳۵ سال آن را به طور مداوم منتشر می نمود از دیگر کارهای مهم اوست.این مجله در رشد فرهنگ و ادبیات معاصر فارسی تأثیر آشکاری داشته است.مجموعه اشعاری از وی با نام«ماه در مرداب»منتشر شده است.دکتر خانلری در سال ۱۳۲۰ با خانم «زهرا کیا» همدرس خود ازدواج کرد که حاصل این ازدواج یک دختر و یک پسر بودند.متأسفانه پسرش «آرمان» در جوانی درگذشت و استاد و همسرش را برای همیشه داغدار ساخت.
  

     دکتر خانلری در سال ۱۳۲۷ به پاریس رفت و به مطالعه وتحقیق پرداخت و همواره کرسی دانشگاهی خود را که تاریخ زبان فارسی بود حفظ می کرد.دکتر پرویـز ناتل خانلری که در ادب گذشته ایران و نیز ادبیات فرانسوی چیرگی داشت،کار شاعری خود را با قصیده و غزل آغاز نمود.وی نخستین نقاد و مفسر شعر تغزلی و غنایی معاصر است.وی سال ها پیش از آن که مجله «سخن» را دایر کند شعر می سرود و با نیما آشنایی داشت،اما پس از مدتی کار نقد شعر را در پیش گرفت و نظریه های تازه ای درباره ی شعر بیان نمود.خانلری در سال ۱۳۱۶ شعر «ماه در مرداب» و در سال ۱۳۲۱ شعر«یغمای شب و ظهر»را سرود.این اشعار و نظایر آنها در قالب چهار پاره و در حوزه ی وصف طبیعت بودند.در همان سال شعر «عقاب» را که افسانه ای تمثیلی است در قالب مثنوی،با بافت و برداشتی جالب و جدید،ارائه نمود.

     در واقع میتوان گفت اشعار خانلری در آن سالها پلی بود میان شعر کهن و شعر نو که برای پذیرفتن اشعار تازه تر و تندروتر بنا شده بود.مجله «سخن» نیز دراین میان پایگاه شاعران نوپرداز بود و تأثیری که این مجله در این باب داشته،انکار ناپذیر است.خانلری شعری را که محتوای تازه نداشت،شعر نمی دانست.او بر این عقیده بود که:«شعر خوب شعری است که حاوی معانی تازه و زیبا باشد و این معنی در مناسب ترین و زیباترین قالب ریخته شود.اگر کسی شعری بی وزن بگوید و معنی مقصود را آن چنان که باید زیبا و دلکش و تمام جلوه دهد،به گمان من بر کار او ایرادی نمی توان گرفت.»در مجموع خانلری به نوعی تازگی و نوجویی و دگرگونی ادبی معتقد بود اما در ضمن،اوزان و بحور فارسی را آنقدر متعدد و فراوان می دانست که لزومی نمی دید شاعر برای گفتن هر نوع شعر،اوزان را بشکند و یا شعر آزاد بگوید.دکتر خانلری در اول شهریور ۱۳۶۹ در حالی که از بیماری رنج می برد در سن ۷۷ سالگی فوت کرد.در خارج از کشور از او تجلیل زیادی به عمل آمد.رسانه ها نیز خدمات ارزنده دکتر خانلری به زبان فارسی را ستودند.