پس از این اقدام زشت،برای دور داشتن خود از هر اتهام،از سر تزویر در سوگ امام گریبان چاک داد، پیشاپیش جنازه حضرت با شیون و گریه به عزاداری می پردازد و برای تبرئه كامل خود، فرمان میدهد تا امام در بقعه هارونیه نزدیک قبر پدرش دفن شود.

اصل بنای داخلی تالار دارالاماره،معبد (آتشكده) بوده،كه پس از دفن هارون به دستور مأمون تخریب و به سبک معماری خراسان،چهار دیوار ساده با ارتفاعی نسبتاً كوتاه كه با گنبدی با خیز كم پوشش یافته بود، بنا گردید.با پنهان شدن دُرّ جسد امام،بقعه هارونیه به مشهدالرضا تغییر نام یافت و مشهور گردید.

اولین سنگ مضجع منوّر امام علیه السلام،كه هم اكنون در موزه مركزی آستان قدس رضوی نگهداری میشود،سنگ مرمری است،با ابعاد چهل سانت طول و سی سانت عرض و قطر شش سانتیمتر؛روی سنگ عباراتی مشتمل بر آیه قرآن و اسامی پیشوایان معصوم،به خط كوفی نوشته شده،كه از لحاظ قدمت و نوع خط،حائز اهمیت بسیار است.این سنگ از اوایل قرن ششم،بر مرقد منور نصب شده است؛تاریخ حک شده بر سنگ،سال 516 هجری قمری را نشان میدهد

به مرور زمان سنگ مرقد،ارتفاع و حجم یافته،در مرحله بعد مكعبی به شكل صندوق با حجم و ارتفاع بیشتری ساخته و بر فراز مرقد شریف قرار میگیرد،و در مرحله بعد ضریح شكل یافته و در حالیكه هم سنگ مرقد و هم صندوق را در خود جای میدهد،بر مدفن منور امام قرار می گیرد.

به نظر می رسد،علت عمده این تحول و نهایتاً ساخت ضریح،دو چیز بوده است:

1. ادای احترام،و تعظیم و توقیر امام.

2. رشد فزاینده زائران و نیاز و احساس تمایل آنان برای اظهار ارادت و توسل به امام،كه با دست یازیدن به ضریح مطهر،صورت خارجی پیدا می كند.

به درستی نمی توان مشخص نمود كه از چه دورانی بر مرقد تابنـاک امام صندوق نصب شده، پاره ای از مورخان بر این عقیده اند كه از زمان دفن حضرت صندوقی بر مضجع نصب می شود.اما نمی توان چنین نظری را به جزم پذیرفت و بر صحت آن اطمینان یافت.آنچه مسلم است،از سنه 500 هجری قمری مرقد امام صاحب صندوق بوده و تاكنون سه صندوق ساخته و بر فراز مرقد امام علیه السلام نصب می شود.

اولین صندوق مرقد منور امام مربوط به سال 500 هجری قمری است که صندوقی بوده چوبی با روكشی از نقره؛انوشیروان زردشتی اصفهانی بانی صندوق بوده است.

ابن بطوطه گردشگر معروف جهان اسلام كه درسال 734 از طوس دیدار داشته و توفیق زیارت حرم امام(ع) را یافته اینچنین حرم مطهر و صندوق آن را در كتاب تحفه النظار خود توصیف نموده است:

«...بر روی مرقد حضرت رضا علیه السلام صندوقی چوبی نصب شده و بر روی صندوق صفحات نقره كوبیده اند و قندیل های نقره بالای مرقد آویخته و آستانه در نیز نقره است و بر در مزبور پرده ای از پارچه زربفت مشاهده می شود و انواع فرش ها در قبه گسترانیده اند.»

از این سخن ابن بطوطه میتوان دریافت كه حرم مطهر در آن زمان مورد توجه تام مردمان بوده به گونه ای كه از هر طرف به زیارت آن حضرت شتافته و هر یک به فراخور وسع و توانایی خود به عمران و آبادی آن كوشیده اند.

دومین صندوق به سال 1022 در زمان شاه عباس صفوی و به دستور وی،که این صندوق چوبی با روكش ضخیمی از طلا ساخته،به جای صندوق اول نصب می شود.

این صندوق دارای كتیبه هایی بوده كه به خط علی رضا عباسی خطاط شهیر عصر صفوی نوشته شده و پس از طلا كاری بر اطراف صندوق الصاق می شود.

از جمله كتیبه های صندوق كه در سمت عقب آن قرار داشته این جمله است،«كلب آستان شاه ولایت عباس الحسینی الموسوی الصفوی تقدیم نمود.(سنه 1022 هجری قمری)»

این صندوق تا سال 1311 بر مرقد منور نصب بوده و سپس به دلیل فرسودگی برچیده؛ ورقهای طلا از چوب ها جدا و به خزانه آستان قدس رضوی انتقال می یابد و كتیبه های مطلای آن در موزه آستان قدس قرار می گیرد كه همچنان در معرض تماشای بینندگان قرار دارد.

سومین صندوق صندوقی بوده سنگی،از مرمر سبز لیموئی،این صندوق توسط مرحوم حاج حسین زنجانی حجار باشی خادم كشیک سوم آستان مقدس ساخته و نصب می شود.

سنگهای این صندوق دارای شفافیت خاص بوده،به طوری كه نور از آن عبور میكرد و از این روی  در گذشته میان این صندوق چراغی جای داشته كه با درخشش آن ضریح مطهر در هاله ای از شكوه و روحانیت قرار می گرفت.

گفتنی است در عملیات نصب و جایگزینی اخیر ضریح مطهر جدید (كه پنجمین ضریح است) این سنگ مضجع برداشته شده و به موزه آستان قدس رضوی انتقال یافت و به جای آن سنگ یكپارچه ای نصب گردید.

منبع:

سایت آستان قدس رضوی