او به مراد رسيد و كام دلش بر آمد.

وقت آن رسيد كه به نذرش وفا كند،كيسه پولى را به يكى از غلامان داد تا آن را در تأمين مخارج زندگى پارسايان به مصرف برساند.

آن غلام كه خردمندى هوشيار بود هر روز به جستجو براى يافتن زاهد مى پرداخت و شب نزد شاه آمده و كيسه پول را نزدش مى نهاد و مى گفت:

((هرچه جستجو كردم زاهد و پارسايى نيافتم.))

شاه گفت:((اين چه حرفى است كه مى زنى،طبق اطاعى كه دارم چهارصد زاهد و پارسا در كشور وجود دارد.))

غلام هوشيار گفت:

((اعليحضرتا ! آنكه پارسا است،پول ما را نمى پذيرد،و آن كس كه مى پذيرد پارسا نيست.))

شاه خنديد و به هم نشينانش گفت:

((به همان اندازه كه من به پارسايان حق پرست ارادت دارم،اين غلام گستاخ با آنها دشمنى دارد،ولى حق با غلام است.))

(كه آن كس كه در بند پول است زاهد نيست.)

زاهـد كه درم گـرفت و دينــار

زاهدتر از او يكى به دست آر

حكايت هاى گلستان سعدى به قلم روان