دشت غوغا بود، غوغا بود،غوغا در غدير
موج مى ‏زد سيل مردم،مثل دريا در غدير
تشنگيها بود و توفان بود و شن بود و غبار
محشرى از هر چه با خود داشت صحرا،در غدير

كاروان آرام و بى تشويش لنگر مى‏ گرفت
تا بگيــــرد كاروان سالارشان جـا در غديـر
گردها خوابيد كم كم،كاروان خـاموش شد
تا پيمبــر خود چه خواهد گفت آيا در غدير!

تا افق انبوه مردان صحارى بود و دشت
و سكوتى، تا كند آن مـرد لب وا در غدير
مرد اما با نگاهى گرم در چشمان شوق
جستجو مى‏كرد محبوبش على را در غدير

پس به مردان عرب فرمود:«بعد از من على است
هر كه من مولاى اويـــم اوست مولا در غديـــــر»
گردها خوابيده بود و كاروان خاموش بود
خوانده مى‏شد انتهاى قصه ما در غدير

در شكـــوه كــاروان آن روز با آهنـــگ زنـگ
بى گمان بارى رقم مى‏ خورد فردا در غدير
اى فـراموشان باطل! سـر به پايين افكنيد!
چون پيمبــر دست حق را بـرد بالا در غدير

حيف! اما كاروان منزل به منزل مى ‏گذشت