که چند بایدت این گونه زیست سرگردان

چه اوفتاده که از خلق می شوی پنهان

کسی بجز تو، نکرداست در خرابه مکان

بسی بلند بنا قصر و زرنگار ایوان

چرا به ملک سیاهی، سیه کنی وجدان

ببین چگونه به سر می برند وقت و زمان

گهت به دست نشانند و گاه بر دامان

تو را ضمیر، بد اندیش و الکن است زبان

نخورده ایم بسان تو هیچ گه غم دان

زنیم در چمنی تازه، هر نفس جولان

ندیم سرو و گل و سبزه باش در بوستان

بشوی گرد سیهی ز دل، نه ای شیطان

چو مرده ای به زمستان و فصل تابستان

گرسنه خواب مکن، چون شغال بی دندان

بزرگ باش و میاموز خصلت دونان

سیه دلی چو تو، هرگز نداشت بخت جوان

که کار سخت، ز کار آگهی شد است آسان

بیا بخانه ما، باش یکشبی مهمان

تو بد شدی،که شدند از تو خوبتر دگران

جلیس بزم بزرگان و همسر شاهان

گهم به خانه نگهداشتند و گه به دکان

کمال جوی و سعادت،چه خواهی از نقصان

هماره می نتوان زیست غمگن و حیران

ز سوگ بی گه خود،خلق را مکن گریان

ز فال شوم تو،بس خانمان که شد ویران

چو بلبلان،به کدامین چمن پریدی، هان

ز من به کس نرسیده است هیچ گونه زیان

تفاوتی است میان من و دگر مرغان

ز ما گذشت چو برق و نگه نداشت عنان

ولی نه بوم سیه روز، مرغکی خوشخوان

برای همچوم منی،‌شوره زار شد شایان

نداد دیده ما را نصیب، جز پیکان

نه مردمی است ز همسایه خواستن تاوان

نچید طایر آگاه،چینه از هر خوان

چرا دهیم گرانمایه وقت را ارزان

به از پریدن بی گاه و داشتن غم جان

که صحن تنگ همان است و بام تنگ همان

چه خوشدلی است در آباد دیدن زندان

چه غم،به چشم تو گر بی هشیم یا نادان

نقاوتی نکند روز تیره و رخشان

به میهمانیم ای دوست، هیچ گاه مخوان

که بوم را نه ازین خوشدلی بود، نه از آن

که همچو دور جهان،سست عهد بود انسان

نه خواجه ماند و بانو،نه شکر و انبان

به رهگذر بکشندت به صد ستم،طفلان

نه زشت ماند و نه زیبا،چو راز گشت عیان