ای مادر چهار کشته ی عاشورا

ای مـرثیـه خوانِ ماتم  تاسوعا

هر جا که تو را زینب کبری می دید

می گفت که ای وای، نیــامد سقا

مرا با غم نشینی آفریدند

به عشقی اینچنینی آفریدند

تمام زندگیم نذر حسینه

مــرا ام البنینی آفریدند

عزابگیر بقیع روضه خوان تو رفته

زبان بگیـر به شیون زبان تو رفته

صدای وای حسینش به گوش می آید

اگرچه صاحب آه و فغان تو رفته

خاک بقیع و صورت غم های کربلا

انگشت و نقش قصِّه ی صحرای کربلا

امُّ البنین بی پسر و روضه های سر

امُّ البنین و  غصِّـه ی سـقّای کـربلا

ای مرثیه خوان،ز چشمِ خونبار مگو

با من ز سَر و دستِ علمدار مگو

عباس، فدای قَد و بالای حسین

با امِّ بنین از غمِ دلـدار مگو

هر روز غـروب توی بقیع

می شكنه بغض آسمون

ستاره ها داد می زنن!!!

ام البنین روضه نخوون

عباس تـو سر لشکر گـردان یمینی

هم فخر سمایی و هم شاه زمینی

هرجا ادبت وصف شود خلق بگویند

الحق ثمری ز حیدر و ام بنینی

اگر عباس ماه هاشمین است

هنـر جـوی امیرالمؤمنین است

اگر اسطوره ی فخر و ادب شد

چو مامش حضرت ام البنین است

پروانه ایم و بر اهل بیت سوخته ایم

این چشمه اشک به مشک خود دوخته ایم

گر خادم سادات علی هستیم ما

از ام البنین این روش آموخته ایم

در نظیر فاطمه هیچ در این قافله نیست

و نظیر علم او هیچ کسی عالمه نیست

مرهـم خـانه حیـدر بعد زهــرا که شود؟

این لیاقت به جز از  اُمِ بنین در همه نیست

سـر اردات مـا نـزد حضرت زهـراست

میان عرصه ی عالم،فاطمه تنهاست

کنون که فخر سیادت نصیبمان نشده

ام البنیـن برای مـا حضـرت زهـراست

حضرت اُم البنین گر صاحب منصب شده است

گر که مــادر از برای ماهتـاب شب شده است

گر که نامش این چنین باشد میان جمع عشق

چون همه عمر او کنیز حضرت زینب شده است

 این‏جـا مــزار فـاطمه،ام البنین است

 یا مـادری غم ‏دیده مدفون زمین است

این‏جـا نـهـاده سـر به خـاک غـربت و غم

مظلومه ‏ای کز مـرگ گل‏هایش غمین است

کسی که همسریِ با علی بُود فخرش

ولیک غم زده بر هستی‏ اش زبانه،منم

کسی که سیده ام‏ البنین بود نامش

ولیک مانده از این نام بی‏ نشانه منم

السلام ای مظهر صبر و وفا

السلام ای زوجه شیر خدا

خوانده‏ ای خود را کنیز فاطمه

داده ‏ای درس محبت بر همه

در دامنش پرورده سرداری چو عباس

آری چنین زن،مادری شیرآفرین است

شد جان او آزرده از رنج زمانه

بر سینه‏ اش چون لاله داغی آتشین است

شدم غـریب پس از عون و جعفر و عباس

کسی که بار غریبی کشد به شانه منم

کسی که چـار پسر بوده حـاصل عمرش

کـه از شـهادتشان خـورده تـازیـانـه منـم

غـریـب دشـتِ بـلا را،دریـغ مــادر نیست

کسـی که گـریه بر او کـرده مادرانه،منم