شهلا و پروين

كسی كه قبل از ما مسئـول محور بود،كُدهای معـروف گردان ها و گروهان ها و ادوات را از

اسامی زنانه انتخاب كرده بود،برای رَد گم كردن،كه دشمن تصور نكند سپاه در خط است.

شبی آتش سنگين شده بود،مسئول محور از من خواست ادوات و توپخانه را گوش كنم.

معرف اداوت شهلا بود و معرف توپخانه پروين.

هر چه سعی كردم،آن طرف صدای ما را نگرفتند.

تداركات كه معرفش اصغر بود آمد روی خط و ما را گرفت.

مسئول محور بدون اين كه به مفهوم جمله توجه كند حسب عادت و عرف گفت:

«اصغر اصغر،اگر صدای ما را می شنوی دست شهلا و پروين را بگير بگذار در دست ما»

و بعد از گفتن اين جمله به خودش آمد و از فرط خنده ولو شد روی زمين كه اين چه حرفی بود زدم!

دستور داد كه همان لحظه معرف ها را عوض كنيم.

=============

بوی دهان

در جریان عملیات کربلای 5 تعداد زیادی از دوستان خوب،به شهادت رسیدند و برخی مجروح شدند.

عباسقلی شاهرودی جزء مجروحین بود.

وقتی امدادگر آمد زخم هایش را ببندد گفته بود:جلو نیا دهانت بـو میدهد،حالت تهوع پیدا میکنم.

بقیه مجروحین از حرف او خنده شان گرفته بود و باعث شد در آن فضای پر از درد،شوخی و خنده جایگزین شود.

منصور،سیزده سالش بود.همیشه،نیم ساعت قبل از اذان،آماده بود برای نماز.

یک‌ روز که صف دست‌ شویی خیلی شلوغ بود،نتوانست سر وقت به نماز برسد.

از دور،صدای یاالله... یاالله او را می ‌شنیدم که نزدیک میشد؛و ما هم ‌چنان در رکوع مانده بودیم.

دوان ‌دوان آمد و دمپایی‌ هایش را هر یک به گوشه ‌ای پرتاب کرد و با سر و صورت خیس،دست‌ هایش

را برای گفتن تکبیـر بالا بـرد،امّا همین که خـواست «الله اکبـر» را بگوید،امام جمـاعت قد راست کـرد.

آره جون خودتون،عمراً اگه با این نمازتون برید بهشت ! به همین خیال باشید.

منصور سرجایش میخ ‌کوب شد. وقتی همه در سجده‌ی دوم بودند، صدایش را می ‌شنیدند که با خشم، خطاب به امام جماعت می‌ گفت:

عجب آدمیه...حالا اگر یه ثانیه صبر می ‌کردی تا منم برسم،زمین به آسمون می ‌رسید، یا آسمون به زمین...؟

آره جون خودتون، عمراً اگه با این نمازتون برید بهشت! به همین خیال باشید.

آن روز،بچّه‌ ها همه‌ی حواس ‌شان به منصور بود و به زور جلوی خنده‌ شان را گرفته بودند.

همین ‌که سلام نماز را دادند،خنده‌ی جماعت به هوا رفت.

یکی از احکام رساله ‌اش این بـود که « در صورت نجس شدن لباس و نـداشتن لباس دیگـر،پـوشیدن آن به

صـورت پشت ‌و رو،جـایـز است.»

گرچه با این شوخی‌ ها و فتواهای عجیب نتوانست وسواسی‌ ها را از دنیـای شک خارج کند،امّا حکم ‌های

عجیب و غریبش همه را می‌خنداند؛ و خنداندن از پر اَجرترین کارهایی بود که در اسارت انجام می‌ شد.

=============

 بدبخت ها اینقدر نماز شب نخوانید

 جدی جدی مانع نماز شب و شب زنده داری بچه ها می شد.

تا جایی که می توانست سعی می کرد نگذارد کسی نماز شب بخواند.

گاهی آفتـابه آبهایی که آنها از سر شب پر میکردند و پشت سنگر مخفی میکردند خالی میکـرد؛اگر قبل از

اذان صبح بیـدار می شد پتـو را از روی بچه ها که در حال نماز بودند

می کشید.اگر به نگهبان سپرده بودند که صدایشان کند و می خواست به قولش وفا کند،نمی گذاشت و

خلاصه هر کاری از دستش می آمد کوتاهی نمی کرد.با این وصف

یک وقت بلند می شد می دید ای دل غافل! حسینیه پر است از نماز شب خونها.

آن وقت بود که خیلی محکم می ایستاد و داد و بیداد میکرد:ای بدبخت ها! چقدر بگویم نماز شب نخوانید.

اسلام والله به شما احتیاج دارد.

فردا اگر شهید بشوید کی میخواهد اسلحه هایتان را از روی زمین بردارد؟

چرا بیخودی خودتان را به کشتن می دهید؟

بچه ها هم بی اختیار لبخندی بر لبانشان می نشست و صفای محفل می شد.