پیر مرد تهی دست،زندگی را در نهایت فقر و تنگدستی میگذراند و با سائلی برای زن و فرزندانش قوت و غذائی ناچیز فراهم میکرد.از قضا یک روز که به آسیاب رفته بود،دهقان مقداری گندم در دامن لباس اش ریخت و پیـرمرد گوشه های آن را به هم گره زد و در همان حالی که به خانه بر می گشت با پروردگار از مشکلات خود سخن می گفت و برای گشایش آنها فرج می طلبید و تکرار می کرد :

ای گشاینده گره های ناگشوده عنایتی فرما و گره ای از گره های زندگی ما بگشای.

پیـر مرد در حالی که این دعا را با خود زمزمه میکرد و می رفت،یکباره یک گره از گره های دامنش گشوده شد و گندم ها به زمین ریخت او به شدت ناراحت شد و رو به خدا کرد و گفت:

من تـو را کی گفتــم ای یـار عـزیـز
کاین گره بگشـای و گنــدم را بـریـز

آن گره را چـون نیـــارستی گشـود
این گره بگشودنت دیگر چه بـود؟!

پیـــرمرد نشست تا گندم های به زمین ریخته را جمع کند ولی در کمال ناباوری دید دانه های گندم روی همیانی از زر ریخته است!

پس متوجه فضل و رحمت خــداوندی شد و متواضعانه به سجده افتـاد و از خـدا طلب بخش نمود...

نتیجه گیری مولانا از بیان این حکایت:‌

 تو مبین اندر درختی یا به چاه

 تو مــرا بین که منم مفتاح راه

مسافـری خسته كه از راهی دور می آمد،به درختی رسيد و تصميـم گرفت

با من که به چشم تـو گرفتــارم و محتـاج

حـرفی بـزن ای قلـب مــرا بـرده به تـاراج

در گذر از نام و بنگر در صفات// تا صفـاتت ره نماید سـوی ذات

اختـلاف حـق از نـام او فتـاد // چون به معنی رفت،آرام او فتـاد

امام علی(علیه السلام) فرمودند:

 
کُلُّ یَـومٍ لا یُعصَی اللَّهُ فیهِ فَهُـوَ عِیـدٌ؛

 هر روزی که در آن نافرمانی خـداوند نشود،عید است.

نهج ‏البلاغه،حکمت ۴۲۸

رسـولخدا(ص) به من گفت:

اى فاطمـه هـر کـه بــر تــو صلـوات فـرستـد،خــداونـد او را

بیــامـرزد و بـه من،در هر جـاى بهشت باشم ملحق گرداند.

بهجه،ج 1،ص287

رسولخدا (صلى الله عليه و آله) به سلمان فرمود:

ای سلمان!

محبت فاطمه در صدجا سودمند است كه آسان‌ترين آنها هنگام مـرگ و ورود به قبر،

هنگام سنجش اعمال و برانگيخته شدن و گـذر از پل صراط و محاسبه اعمال است.

بحارالانوار،ج27،ص116

امسال نوبهــار شروعش به ماتم است

زیرا كه قلب عالم امکان پـر از غم است

بـایـد که پاس حـرمت زهـرا نگاه داشت

سـالی که فـاطمیه و نــوروز تـوأم است

آسمانی که فلـک می بخشید احتیــاجی به فـدک داشت؟ نداشت!

باز عالم و آدم و پوسیده گان خزان و زمستان خندان و شتابان به استقبال بهار میروند

خـدایا،راهی نمی بینـم،آیـنـده پنــهان است

امّا مهم نیست

همین کافیست که تـو راه رامیبینی و من تـو را