توی قیافه ی همه می شد خستگی را دید.

دو مرحله عملیات کره بودیم.

آقـا مهدی وضع را که دید،به بچه های فنی-مهندسی گفت جایی درست کنند برای صبحگاه.

درستش کرد،یک روزه.همه ی نیروها هم مؤظف شدند فردا صبحش توی محوطه جمع شوند.

صحبت های آقا مهدی جوری بود که کسی نمی توانست ساکت باشد.

آن قدر بلند بلند شعار میداند و فریاد میزدند که نگو.

بعد از صبحگاه وقتی آقا مهدی میخواست برود.بچه ها ریختند دور و برش.

هرکسی هر جور بود خودش را به ش میرساند وصورتش را می بوسید.

بنده ی خـدا توی همین گیـرودار چند بار خورد زمین.

یک بار هم ساعتش از دستش افتاد.

یکی از بچه ها برش داشت.

بعد پیغام داد«به ش بگین نمی دم.میخوام یه یادگار ازش داشته باشم.»